Eerste test 2024 Harley-Davidson Street Glide en Road Glide: cruisen in de Camargue

Wie een trip naar de Camargue heeft gepland, kan maar best een paar visserslaarzen in z’n reiskoffer duwen. Het mediterrane moerasgebied leeft immers bij gratie van de getijden, wordt op dagelijkse basis omgewoeld door de inheemse wilde, witte paarden en ligt in de schaduw van de ‘Alpilles’ – de ‘lage Alpen’, voor de vrienden. Maar ook een paar motorlaarzen. Want vanuit Les Baux-de-Provence, de letterlijk uit steengroeven opgetrokken uitvalsbasis voor deze testrit, ontvouwt zich een onophoudelijk steekspel tussen serpentine bergwegen en schier eindeloze kustwegen, waar het geweldig cruisen is met de motor. En dàt… dat moet een kolfje naar de hand van Harley-Davidsons nieuwste tweeling zijn: de 2024 Street Glide en Road Glide!

Broederlijk

Nu ja, nieuwste. De namen Street Glide en Road Glide duiken respectievelijk sinds halfweg de jaren 80 en eind de jaren 90 van de vorige eeuw op in de catalogus uit Milwaukee. Anno 2024 staan beide machines broederlijk naast elkaar in het Grand American Touring-gamma. In het gedeelde DNA treffen we onder meer een stalen ruggengraatframe, een ruim pakket aan door de IMU gestuurde elektronische rijhulpjes, een volledig vernieuwde Milwaukee-Eight en de daaraan gekoppelde zesbak, een zesvoudig verstelbaar remhendel en een identieke, opgewaardeerde ophanging.

Laagjes krabben

De lijst gedeelde genen die voor 2024 een update kregen, is schier eindeloos. Maar we loodsen u er even doorheen. De eerste nieuwigheid had zelfs een leek u kunnen vertellen: de volledig vernieuwde ‘Batwing’- en ‘Sharknose’-kopkuipen van respectievelijk de Street en de Road Glide. Beiden kwamen scherper gepotlood van de tekentafel, kregen DRL’s aangemeten en hebben de nodige uurtjes in de windtunnel doorgebracht. Achter het kuipwerk valt smallere, maar langere tank op, die inhoudelijk niet wijzigt (22,7 l.), springen de herwerkte zijkoffers en het herpolsterde kuipzitje in het oog.

Maar ook de Milwaukee-Eight 117 is flink bijgespijkerd: nieuwe cilinderkoppen (met hertekende verbrandingskamers, klepzittingen en inlaatpoorten) zorgen voor een hogere compressieratio en meer koppel onderin, terwijl de grotere gasklephuizen (van 55 naar 58 mm) garant staan voor meer vulling, een betere flow en ook meer vermogen en een cleanere verbranding. En dan is er ook nog een volledig herzien koelsysteem waardoor de motor enerzijds efficiënter wordt gekoeld, maar ook de warmte-afvoer voor de rijder een stuk geoptimaliseerd wordt. 

Bioskuip

Als de 1.923cc V-twin achtklepper eenmaal tot leven borrelt, wordt onze aandacht niet meteen getrokken door de fameuze soundtrack, maar wel door de bioscoop achter de kuip: het enorme, 12,3” TFT-touchscherm waarop je nagenoeg alles op deze machine kan bijregelen. Van het indrukwekkende, geïntegreerde navigatiesysteem, over de deuntjes die je middels bluetooth (of Apple Carplay) van je mobieltje naar de audio-installatie seint, tot de instellingen van je rijmodi, rijhulpjes,… Bedienen verloopt erg intuïtief via aanraking, of via de vierrichtingsschakelaars op beide stuurhelften.

Heerlijk breed uitgesmeerd

M’n linkervoet mokert de bak in z’n één, de rijmodus gaat op ‘Road’ en met een twist aan het qua radius indrukwekkende gashendel komt de kolos boterzacht van de plaats. Geen geschud onderin, geen gestommel: de flinke bak koppel (176 Nm) piekt al bij 3.250 omwentelingen, dus hoef je amper toeren te maken om dit gecombineerde, quasi-halve ton aan Amerikaans staal (368 kg) en testrijdertje (68 kg) op weg te helpen. Geen vertraging op het gashendel, wel een zachte opbouw om geen te brute opstoot van koppel te veroorzaken, en de riemaandrijving zorgt voor wat extra elasticiteit – heerlijk.

Zijn de eerste twee versnellingen nog relatief kort gegeared, dan zijn de daaropvolgende vier in de bak heerlijk breed uitgesmeerd. Het bereik van de derde versnelling bijvoorbeeld reikt van ruwweg 45 tot dik voorbij de 120 km/u, zonder dat je het gevoel krijgt dat je het blok overmatig belast. Koppel bij de vleet, van 1.500 tot dik voorbij de 3.500 toeren, en ruim voldoende vermogen om ook in de hogere toeren nog flink wat stuwkracht te ontwikkelen – pas bij 5.500 omwentelingen maakt het blok duidelijk dat de grens is bereikt.

Massa in beweging

Zo fors als het (niet-instelbare) koppelingshendel zich laat bedienen, zo eenvoudig wieg je de Street Glide door de bocht. Op de lijn zetten gaat dankzij de brede hefboom en gedegen voortrein prima, de Harley-gemerkte Dunlops houden steevast grip, en ook de elektronisch gelinkte Brembo’s kwijten zich meer dan behoorlijk van hun taak. Voetje op de prima bijtende achterrem voor haarspeldbochten, kwiek afrollen bij het uitkomen van een bocht en voor je het weet projecteert het TFT-scherm drie cijfers op de snelheidsmeter. Nee, met deze afmetingen en dit gewicht zal de Street Glide nooit een ultieme stadsscalpel worden, maar ook de meer technische onderdelen van deze trip gaan ‘m prima af. Al dient gezegd dat de limieten wel tastbaar worden als de snelheid wordt opgevoerd en er mid-corner bijgestuurd dient…

Uitgevlakt

Elke impuls op het stuur duwt de enorme voortrein verrassend makkelijk in de gewenste richting, waarbij het geheel zowel op hellingshoek, op ruwe ondergrond als op hogere snelheden stabiel blijft aanvoelen. De extra veerweg achteraan is dan weer een zegen voor je ruggengraat. Tijdens onze 250 kilometer lange testrit kan ik me slechts enkele momenten herinneren waarbij we een flinke tik te verwerken krijgen van de achterhand, maar het overgrote deel van het pokdalige Franse asfalt – inclusief de miserabele herstelwerken – wordt in alle zachtheid uitgevlakt door de ophanging. Geen evidentie, gezien het rijklaargewicht – waarvoor hulde! 

Road Glide

Een overstap op de Road Glide zorgt, ondanks de vele overeenkomsten, toch voor een behoorlijk afwijkende manier van rijden. Enerzijds staat de neus op de Road Glide een stukje verder naar voren gemonteerd, waardoor je iets minder rijwind tegen je helm gekwakt krijgt, en de grote deflectoren onderaan de kuip houden wat meer wind weg van je onderbenen. Maar waar de Street Glide ons trakteerde op lekker ontspannen hangende armen, met de handvatten in de onmiddellijke omgeving van de kroonplaat – en dus een pak feedback van de voortrein – zitten we toch ietwat verkrampter achter de twaalf kilogram zwaardere (!) Sharknose-kuip.

Oog-hand

De handen worden door het ‘apehanger’-stuur een stuk hoger getild (en zitten vol in de wind), waardoor een soort rechte lijn tussen schouders, ellebogen en polsen ontstaat. Leuk voor even, maar minder vlot vol te houden dan de rijhouding op de Street Glide. En het zorgt naar onze mening ook voor een iets lager gevoel van controle bij technische manoeuvres. Op de fotolocatie staat bijvoorbeeld een opeenvolging van een viertal heel scherpe bochten en het nodige hoogteverschil op het programma. Daar stuur je de Street Glide echt relatief eenvoudig doorheen, terwijl de oog-handcoördinatie op de Road Glide minder soepel verloopt. In het bijzonder op momenten waarop je de voorrem erbij moet nemen, en een gevoel van flex op de voorzijde zich manifesteert. Een halfhoog stuurtje had hier de meeste bedenkingen kunnen vermijden, vermoeden we.

Pijnpuntje

Gezien de prima weersvoorspellingen, had ik voor deze trip een pothelmpje met vliegeniersbril in m’n tas gemikt. Heerlijk met ‘t zonnetje op de snuit, dat idee. Maar m’n open helmkeuze legt al na enkele kilometers een pijnpuntje bloot: ondanks de uurtjes in de windtunnel, slaag ik er maar niet in om uit de turbulentie van de inhamerende rijwind te blijven – welke stand van de centrale ventilatiestand ik ook kies. Lange reis gepland? Scroll dan even in de accessoirecatalogus tot bij de optionele, hogere Wind Splitter-schermpjes.

Conclusie

Een Street Glide en Road Glide bouwen die zowel op vlak van prestaties, comfort, technologie en infotainment een flinke stap voorwaarts maken. Dat was het doel dat Harley-Davidson zichzelf voor 2024 had gesteld – en dat het wat ons betreft met verve heeft behaald. Van de frisse looks, over het uitermate gesmaakte Milwaukee-Eight 117-blok, de perfect gekalibreerde ophanging, tot het TFT-scherm waarop je – naast alle gewenste instellingen – ook je navigatie kuipbreed geprojecteerd krijgt. Met een behoorlijke voorkeur voor de strakker sturende, aangenamer zetelende Street Glide.

Onwaarschijnlijk fijn rijden is het, ondanks de omvang en het gewicht van deze tanks. Geen wonder dus dat, na nagenoeg elke Harley-presentatie, me de drang besluipt om me zo’n stuk Amerikaans erfgoed in huis te halen, m’n halve huisraad, vrouw en kind achterop te sjorren en via B-wegen van thuis richting einder te tuffen. Iedereen kan een vleugje American Dream in huis halen, dat idee. Al is het prijskaartje helaas ook een kwestie van dromen, voor velen onder ons…   

Technische gegevens

Kledij Jelle