Eerste test 2025 Harley-Davidson Pan America 1250 ST: Avonturier af?

Toen Harley-Davidson enkele jaren geleden z’n Pan America aankondigde, donderde de motorwereld haast synchroon van z’n stoel. Wat had het merk van in chroom gehesen V-twins in godsnaam naast het tarmac te zoeken? Betrekkelijk veel, als we op de nog steeds meer dan degelijke verkoopcijfers mogen afgaan. En toch maakt die hoogpoter exact vijf jaar na z’n debuut een opmerkelijke omgekeerde beweging. Een verschuiving terug van stoffige bergwegen richting asfalt, waar hoogpotige concurrenten als Yamaha’s Tracer 9 de pikorde aanvoeren. Staat de Pan Am ook daar z’n mannetje, of spotten we ‘m binnenkort toch weer tussen bos en beek?

Foto’s: Manu De Soomer / Motorsportspics.com

Rondje bandenschoppen

Dat deze nieuwe telg meer op asfalt dan onverhard is gericht, valt al op tijdens het obligate rondje bandenschoppen. Je hebt je motorlaars immers amper tegen het rubber gemikt, of je merkt al dat er geen noppen of spaakwielen te bespeuren vallen. In plaats van het 19/17-duimscombo van de standaardversie is de ST uitgerust met een duo gegoten 17-inchwielen met Michelin Scorcher Sport eromheen. De nieuwe ST staat dieper door z’n poten (170 mm veerweg voor en achter, ten opzichte van 190 en 180 mm op de Pan Am) en dus lager bij de grond (-35 mm aan grondspeling). Ook het zadel is iets dieper uitgesneden (825 mm), waardoor je ook als kleinere rijder perfect met beide voeten op het asfalt steunt. 

Meer of minder?

Opvallend genoeg – zeker voor een ‘Adventure Tourer’, zoals de Pan Am – ruimt het verstelbare windscherm plaats voor een kleiner, gerookt en vast exemplaar op de neus. De handkappen, middenbok en stuurdemper van de Special gaan overboord en ook de voetsteunen krimpen gevoelig. Wie z’n eigen snufferd onder het rijwielgedeelte waagt, merkt daarenboven dat de uitlaatlijn een stuk werd afgeslankt. Die doet het vanaf heden zonder tussenkamer en klinkt instant een pak virieler. Dat het rolgeluid zonder de noppenbanden ook een pak lager ligt, zet die soundtrack enkel kracht bij. Mooi zo! Opvallend genoeg gaat er geen grammetje overboord – integendeel. De ST tikt met volle tank af op 246 kg, wat eentje meer is dan de standaardversie. Een verschil dat vermoedelijk op het conto van de wielen komt te staan.

Stuk actiever

Zodra je op de ST stapt, merk je dat deze motor heel anders zetelt dan de standaard Pan America. Dankzij het lagere zadel voelt hij meteen toegankelijker aan, zelfs voor rijders tussen de 1m70 en 1m75 – zoals ondergetekende. Door de dieper uitgeholde zitting is de rijpositie ook iets compacter – lees: scherpere kniehoek – waardoor je er meteen een stuk actiever voor gaat zitten. Met je armen over de lange tank richting het iets smaller geworden stuur gestrekt. Het dashboard voelt meteen vertrouwd aan, met het bekende TFT-scherm en de bedieningsknoppen. De bediening verloopt identiek als op de Pan Am-broertjes, en het gros van de elektronische rijhulpjes blijft behouden. Denk aan de IMU, hellingshoekgevoelig ABS en dito tractiecontrole, wheeliecontrole, bandenspanningsmeters en DSCS-antislip. Enkel de snufjes die specifiek voor offroadrijden zijn bedoeld, gingen – vanwege compleet overbodig – op de schop. Denk aan uitschakelbaar ABS achter en offroad-rijmodi. De Screamin’ Eagle-quickshifter (up/down) behoort dan wel weer tot de standaarduitrusting.

Bekende krachtbron

Onder de tank ligt hetzelfde 1.252 cc Revolution Max V-twin-blok als bij de andere Pan America’s, dat in deze versie 150 pk en 127 Nm ten berde brengt, bij respectievelijk 9.000 en 6.750 tpm. Twee Newtonmeter extra dus, en het vermogen dat 250 tpm hoger piekt dan voorheen. Maar de manier waarop die cijfers tegen het asfalt worden gejaagd, is het meest indrukwekkend aan deze machine. Zo levert de dikke V-twin al een pak koppel onderin, waarbij hij vanaf 2.000 toeren fors doorpakt tot bij de begrenzer. Daarbij loopt het blok lekker soepel tussen de 3.000 en 5.500 toeren in, maar zet je je maar best schrap voor de kaap van de 6.000 tpm. Dan ontbindt de Rev Max z’n duivels, raast hij door te toeren en komt de ST-insteek helemaal boven water. Waanzinnig hoe hard dit blok pompt.

Ietwat ruw

Wees daarbij een tikkeltje beducht voor de Sport-modus, die vrij agressief is getuned en waarbij het ABS en de tractiecontrole later tussenbeide komen. In deze modus transformeert de ST van een sportieve adventure naar een volbloed naked. Inclusief het loeihard optrekken van onderin en een overschot aan power in hogere regionen. Ronduit indrukwekkend, al blijft de Road-modus de meest bruikbare van de vijf presets. Een kleine tegenvaller is de standaard gemonteerde quickshifter. Die werkt bij lage toeren snelheden best behoorlijk, maar op hogere toeren is de werking beperkt. Opschakelen vanaf 5.000-5.500 tpm gaat steevast gepaard met een forse schok. Terugschakelen verloopt doorgaans soepel en met autoblip. Maar de algemene afstelling voelt ruw aan, iets meer verfijning was wenselijk geweest.

Impact

Het grootste verschil tussen de ST en de Special- en standaardversie is uiteraard de ophanging, en bijbehorende aangepaste geometrie. Vooraan steunt de Harley-Davidson Pan America 1250 ST op een 47mm UPSD-vork van Showa, achteraan steekt van dezelfde producent een volledig instelbare monoshock met piggyback en afzonderlijke stelknop. Onder invloed van de ingekorte veerwegen, internals en aangepaste wielmaten krimpt de wielbasis met 5 mm, en loopt de naloop terug van 108 naar 95 mm – de balhoofdhoek blijft ongewijzigd. 

Extra clicks

De impact van die beitelwerken is ronduit verbluffend. Richtingwissels verlopen beduidend kwieker en met sprekend gemak, en ook het insteken van bochten gaat met meer precisie en vertrouwen. Dat alles zonder te vervallen in nerveus stuurgedrag – de Pan Am ST blijft stabiel en straalt ook rust uit op hogere snelheden. Opvallend genoeg voelt de ST – ondanks z’n lekker agressieve voorkomen en insteek – aanvankelijk een tikkeltje zacht aan op de voorzijde, zeker onder remdruk. Hoewel die setting best comfortabel te noemen is, matcht het minder goed met de forse machtsontplooiing in het vooronder. Gelukkig kan je zowel met in- als uitgaande demping in de weer op de voorvork. Dus is het softe gevoel met enkele clicks extra compressie snel van de baan. Mooi zo.

Wereld van verschil

Hoewel de 17-inchwielen uiteraard een belangrijke rol spelen in het rijgedrag, maken de gemonteerde banden minstens evenzeer een wereld van verschil. De standaard Michelin Scorcher Sport-banden (120/70 vooraan en 180/55 achteraan) bieden immers aanzienlijk meer precisie en grip dan het grover geprofileerde rubber van de reguliere Pan America. Complimenten aan het ontwikkelteam in Milwaukee: de ST voelt niet aan als een model dat simpelweg van 19- naar 17-inch wielen werd omgeturnd. Integendeel, het lijkt alsof deze motor vanaf het begin ontworpen is met dit sportievere onderstel in gedachten. Waar zulke aanpassingen vaak resulteren in een wat geforceerd stuurgedrag, waarbij de motor in bochten ‘naar binnen wil vallen’, is daar bij de Pan Am ST nauwelijks sprake van. Wil je de 246 rijkilo’s tot een gecontroleerde stop brengen, dan kan je rekenen op de voor deze ST opgewaardeerde en elektronisch gelinkte Brembo’s. De dikke radiale Monobloc-vierzuigers vooraan bijten doortastend maar met finesse in twee 320 mm remschijven, achteraan volstaat een enkelvoudige opstelling ruimschoots voor elk manoeuvre of correctie. Gewoon helemaal niks op af te dingen.

Euvel

Ondanks z’n sportieve inborst is het rijcomfort aan boord prima. Het motorblok zelf seint niet al te veel vibraties door voor een V-twin van dit formaat, en het zadel biedt ruim voldoende ruimte voor de rijder en is lekker dik gevoerd. Zoals gezegd, lever je ietwat beenruimte in ten opzichte van de gewone Pan Am, maar voor langere rijders is er om dat euvel te overwinnen een optioneel hoger zadel (+25 mm) verkrijgbaar. Een twijfelpuntje voor elk type rijder is de windbescherming: het lage, niet-verstelbare scherm zorgt vooral op hogere snelheden en zeker op autosnelwegen voor meer turbulentie dan je op een tourer zou wensen. Oplossingen zijn – uiteraard – beschikbaar via de copieuze optiecatalogus van Harley-Davidson, waar je zowel een 11” (28 cm)  als 18” (46 cm) hoog alternatief windscherm kan aankopen voor de nodige pluseuro’s.

Prijs en kleuren

Nu we het toch over centen hebben: de Pan America 1250 ST is verkrijgbaar vanaf €20.495 en komt in drie kleurstellingen. Voor de basisprijs rijd je enkel met Billiard Grey naar huis, voor Vivid Black (zoals onze testmotor) en Brilliant Red tel je 450 euro extra neer. In het gamma positioneert Harley-Davidson z’n nieuwe ST qua prijszetting mooi tussen de Pan America (18.995 euro, niet vernieuwd voor 2025) en Pan America Special (20.895 euro, 2025-model) in. De volledig uitgedoste CVO (2025) blijft ver buiten schot met een vanafprijs van 28.995 euro.

Conclusie

Kwestie van m’n vraag in de inleiding te beantwoorden: jazeker, de Harley-Davidson Pan America 1250 ST heeft z’n plaats tussen de meer straatgerichte concurrenten, dat staat na deze test buiten kijf. Al hinken we toch een tikkeltje op twee gedachten. Jazeker, we zijn fan van de sportieve look en sound, het strakkere stuurgedrag, de forse remmerij en het erg potente blok. Dat zijn wat ons betreft absolute voltreffers, waardoor de Amerikanen met deze ST een meer dan gedegen toevoeging maken in hun gamma. Anderzijds zou ik, zeker van een sporttouringmotor – want dat is hij toch – een stuk meer windbescherming verwachten, en moet de quickshifter eigenlijk beter presteren om als echte troef te boek te staan. Aan de eerste bedenking is mits wat extra centen een mouw gepast, de tweede is minder makkelijk ingeruild. Of de Pan America 1250 ST een verkoophit wordt, valt af te wachten – maar een bitse strijd in het segment is gegarandeerd.

Technische gegevens Harley-Davidson Pan America 1250 ST

Kledij Jelle