5 circuits op 1 dag met de MV Agusta Turismo Veloce

De MV Agusta Turismo Veloce kreeg onlangs een Euro 5-update, en dat cijfertje 5 zette ons aan het denken. Gezien de sportieve inborst van het Italiaanse merk, wilden we iets met circuits doen. Nee, geen trackdays, want daar is de Turismo Veloce niet voor gemaakt. Wel een route tussen die circuits. De 5 mooiste circuits in Europa bezoeken? Dat leek tijdtechnisch niet haalbaar. De 5 mooiste van België dan? Check, maar dan breiden we er wel een extra uitbreiding aan vast. We bezoeken de circuits op 1 dag en mogen geen meter over de autosnelweg rijden…

Etappe 1: Zolder – Spa-Francorchamps (108 km)

We beginnen de dag relatief vroeg en spreken om 8u00 stipt af aan de ingang van Circuit Zolder. Daar verwachtten we in alle rust te kunnen beginnen met fotografie, maar niets is minder waar. Motoren en auto’s met motoren op hun aanhangwagen stromen in een vlot tempo binnen, tijdig voor de eerste sessie van de trackday vandaag. Hoewel het ’s morgens nog betrekkelijk fris is, belooft het een stralend mooie dag te worden. Da’s al goed nieuws, want er staan heel wat kilometers op het programma. De eerste sessie van Zolder naar Spa doe je via de autosnelweg op een dik uur. Binnendoor mikken we op dik 2 uur. Even stretchen, de route bespreken met de fotograaf, en we zijn weg.

Functie volgt design

De Turismo Veloce is niet ingrijpend veranderd, maar is wel verbeterd ten opzichte van zijn voorganger. Zo krijgt hij naast interne EU5-aanpassingen aan de driecilinder ook een nieuw getekende uitlaat die er een stuk agressiever uitziet. Hoewel de machine al – vrijwel onveranderd – bestaat sinds 2014, ziet hij er nog altijd uit alsof het een gloednieuw model is. Smaken verschillen, maar iedereen lijkt de Turismo Veloce prachtig te vinden, inclusief wijzelf. Waar toermotoren veelal een design krijgen dat de functie moet volgen, hebben de Italianen dat principe aardig weten omkeren.

Betonbanen

Ondertussen rijden we door het zuiden van Limburg richting Luik. Een mooie streek, dat wel, maar qua leuke motorwegen moet je hier niet zijn. Daarbij zijn er erg veel betonbanen, wat je heen en weer doet hobbelen en nooit comfortabel is. Het begint pas echt mooi te worden als we voorbij Tongeren de grens met Wallonië oversteken. De eerste haarspeldbochten of S-combinaties blijven plezant en zetten je mindset volledig op het motorrijden.

Apocalyptisch slagveld

We passeren Pepinster en zien dat het er nog steeds als een apocalyptisch slagveld uitziet na de overstromingen van midden juli. Van vuil op straat tot ingestorte huizen. Het lijkt wel een week geleden, hoewel we ettelijke maanden na datum zijn. We denken meer aan de miserie van de getroffen mensen dan aan het rijden zelf, en voor we het weten staan we een halfuur later aan de ingang van het circuit van Spa-Francorchamps.

Etappe 2: Spa-Francorchamps – Gedinne (113 km)

Ah, Spa-Francorchamps. Volgens velen het mooiste circuit ter wereld, met de Raidillon als mooiste bocht ter wereld. In de buurt van die Raidillon zouden we graag geraken voor een mooie foto. Maar dat is nog niet zo simpel… We bezoeken Spa op de vrijdag na de Formule 1, waardoor er overal werkvolk bezig is om podia en stellingen af te breken. In de bocht ‘Bruxelles’ kunnen we de werkmannen benaderen om te vragen of het mogelijk zou zijn een foto te nemen. Nog voor we goed en wel onze helm hebben afgezet, staat er al iemand van de security naast ons.

Geen toegangspas

“Hebben jullie toegang?” “Goedemiddag meneer. Nee, dat hebben we niet, maar we willen die graag aan u vragen om één foto te nemen. We zijn journalisten en maken een route tussen de 5 Belgi…” “Dat interesseert mij niet. Jullie moeten een toegangspas hebben.” Lang verhaal kort; we geraakten onmogelijk naast het circuit. Dan maar richting La Source, waar we op het grasbed van het gelijknamige hotel een uiltje kunnen knappen, pal op de middag. Wonder boven wonder worden we daar niet weggejaagd.

Wegen in erbarmelijke staat

Op weg naar het eerste stratencircuit in de lijst: Gedinne. Via Stavelot, Trois-Ponts, Manhay en Nassogne sturen we de MV Agusta over wegen die helaas in vreselijke staat zijn. Over de hoofdwegen valt het allemaal goed mee, maar daar zijn we niet voor hier. De kleine baantjes zijn in een erbarmelijke staat, en dat is bijzonder jammer. De streek is zo mooi en zo afwisselend, maar toch ben je verplicht om al je aandacht te vestigen opdat je geen platte band rijdt.

Als een hongerige hond

Zelfs met de elektronische vering van de Turismo Veloce is het afzien, hoewel de Sachs-veren uitstekend hun best doen. Ze mochten in de Sport-stand zelfs nog wat harder afgeveerd staan, want de machine duikt graag bij hard aanremmen, wat instabiliteit veroorzaakt. Het maakt hem nogal nerveus, wat in combinatie met de heftige gasreactie, de korte wielbasis en de agressieve remmen niet beter wordt. Hij wilt te graag en te veel. Als een hongerige hond die al begint te eten als je de brokken nog in zijn kom aan het strooien bent. De eerste Turismo Veloce had die nervositeit ook al, maar bij MV Agusta hebben ze na al die jaren blijkbaar nog geen dokter gevonden die hem er kan van genezen.

Etappe 3: Gedinne – Chimay (69 km)

En dan sta je plots aan de startopstelling van het circuit van Gedinne. Een vreemd beeld omdat je op een gewone openbare weg staat. Geen toegang vragen, geen poorten of slagbomen. Gewoon een circuit dat dag en nacht bereikbaar is én dat je zelf helemaal kan rijden. Dat lukt perfect op Gedinne, want het tracé is mooi, eenvoudig en er is erg weinig verkeer. Weet je niet hoe je moet rijden? Simpel, volg gewoon de bandensporen en je geraakt vanzelf rond.

Overbodige luxe

We oefenen om een goede racestart te maken met de Turismo Veloce, wat allerminst een probleem is door het SCS (Smart Clutch System). Die speciale koppeling doet al het werk voor jou, waardoor je dus niet moet ontkoppelen bij vertrek of tussen het schakelen. Er is wel een koppelingshendel aanwezig, dat je nog altijd kunt gebruiken als je dat wenst. Hoewel het SCS verbluffend goed werkt, is het een overbodige luxe die je op dit soort van toerritten niet nodig hebt. Omdat de quickshifter van de MV Agusta al zo fijn zijn ding doet – ook van eerste naar tweede versnelling – heb je dus alleen maar voordeel van het SCS bij stilstaand vertrek. En dat doe je niet vaak op wegen waar nauwelijks verkeerslichten te vinden zijn. In de stad daarentegen moet de SCS-versie een zegen zijn. Dus, pro-tip van MotorNieuws.be: ben je van plan een MV Agusta Turismo Veloce te kopen en ermee te toeren? Bespaar 2.100 euro en ga voor de normale versie. Wil je echter de blits maken in de stad? Geef het extra geld uit aan de SCS.

Verademing in Frankrijk

We rijden over de kortste verbindingsroute van de dag, maar daarom zeker niet de minste. Het asfalt blijft overal vreselijk… tot we de Franse grens passeren. Oh, wat een verademing! Gedaan met dat gestoot, getrek en gehark. Vloeiende, comfortabele wegen voelden nog nooit zo goed. Helaas is het stukje Frankrijk erg kort – maar wel de moeite – en rijden we in Fumay weer België binnen. De zon brandt ondertussen genadeloos en de vermoeidheid begint erin te komen. Even stoppen om wat kledij uit te doen en in de ruime en stevige zijkoffers van de Lusso-editie te proppen. Maar goed dat die er zijn, want de fotograaf komt ook met een hele berg katoen af na een halve – en allerminst sensuele – striptease. Die koude rillingen komen net op tijd.

Etappe 4: Chimay – Mettet (47 km)

Net zoals het circuit van Gedinne, bereik je het stratencircuit van Chimay opeens. Het is er vrij bedrijvig in de paddock, waar ze het weekend-evenement aan het voorbereiden zijn. Toch mogen we gewoon ons ding doen en worden we zelfs vriendelijk toegelachen. Spa, lees je mee? Hoewel de weg die over start/finish op dat moment nogal druk is, baadt de rest van het circuit in een serene rust. Perfect voor onze fotografie en om eens te kijken hoe dat motorblok eraan kan sleuren.

Race-DNA

Met op papier 110 pk verwacht je geen kanonskogel, maar het agressieve beestje hapt er stevig op los. Het typisch rauwe geluid van de 789cc-driecilinder is verslavend lekker. Al helemaal in combinatie met de quickshifter tijdens zowel op- als afschakelen. Als een spervuur aan geknal en gepats. Het is vooral hoog in toeren te doen en dan merk je het race-DNA van de MV Agusta. De samenwerking met de uitgebreide elektronica verloopt schitterend, onder andere dankzij de nieuwe IMU (Inertial Measuring Unit). Je kunt ook alles – van ABS tot TCS – instellen naar wens en er je eigen ‘Custom’-mapping van maken. Een welkome aanvulling, want wij reden het liefst met de gasreactie zo zacht mogelijk en de vering net weer zo hard mogelijk.

Gewoontjes

Chimay is een snel circuit, maar was vroeger nog veel sneller. Neem zeker eens de tijd om ook het oude tracé te rijden, dat je makkelijk op internet vindt, en probeer je in te beelden dat ze vroeger aan volle snelheid door die dorpjes en rond die gebouwen reden. Een hele belevenis die wat tijd vraagt. Ga dus niet te snel weer door naar het volgende circuit, als je besluit deze route eens te rijden. De afstand tot Mettet is slechts 47 km en is eerder doordeweeks. Wel mooi, maar geen speciale bochten, prachtige vergezichten of technische stukken. Gewoontjes.

Etappe 5: Mettet – Zolder (114 km)

Helaas komen we net te laat aan op het Circuit Jules Tacheny om – net zoals op Zolder – een motor trackday mee te pikken. De laatste deelnemers zijn hun motoren aan het inladen en rijden huiswaarts. Spijtig, want op de grote parkeerplaats vlakbij de hoofdingang kun je over gans het circuit meekijken. Een voordeel van de compacte lay-out en het bergafwaarts gelegen parcours. Toch is het ook fijn om hier te genieten van het uitzicht en de zon die ondertussen al laag begint te staan. Even bijtanken met de laatste koeken en slokken water die we bijhebben, alvorens we beginnen aan de laatste etappe van de dag. En niet zomaar een, want het is met 114 km zowaar de langste.

Win-win

We voelen ons nog steeds goed en hebben er nog altijd zin in, dus opgeven (lees: over de autostrade terugrijden) zal er niet inzitten. Het zijn op die laatste momenten van de dag dat je pijn begint te krijgen aan bijvoorbeeld knieën, rug, billen of schouders. Op de Turismo Veloce is het nog goed uit te houden, hoewel de machine wat klein is voor mijn 1m90. Het 20mm lagere zadel is heel goed, aldus mijn billen, maar dat zorgt er wel voor dat ik met mijn knieën net de rand van de uitsparing raak, waardoor je een wat in elkaar gekrompen gevoel krijgt. Op korte ritten absoluut niet storend, maar na een volle dag rijden wel. Het hogere windscherm ten opzichte van de vorige Turismo Veloce is een welkome aanvulling. Het houdt je goed uit de wind en is makkelijk met één hand verstelbaar. Daarbij ziet het er ook nog eens goed uit, dus win-win.

12 uur rijtijd

Het is ondertussen rustig op de weg en de kilometers vliegen er vlot door. Enkel de doortocht door Namen haalt onze gemiddelde snelheid wat naar omlaag. Via Landen en Sint-Truiden kunnen we het Limburgse circuitasfalt al ruiken. We slagen erin om net voor zonsondergang weer in Zolder te zijn en af te klokken op exact 12 uur rijtijd (inclusief fotografie). Een rit van uiteindelijk 450 km die zeker eens de moeite is om te ondernemen. Wij lieten onze gps al het werk doen met kronkelroutes, maar waren daarin wat teleurgesteld omwille van dikwijls veel te kleine wegen (in slechte staat). Via hoofdwegen lijkt ons in dit geval een betere optie.

Foto’s: Jarno Van Osch