Dagboek van twee leegrijders: op één tank naar Renesse en terug

We gokken dat u ‘t al hebt gemerkt, maar het leven is er beslist niet goedkoper op geworden. Van metalen en microchips, over gas en het graan in uw brood – tot zelfs de plank waarop die boterham ‘s ochtends terecht komt. Je komt met hetzelfde budget van een jaar geleden gewoon een stuk minder ver. In dat opzicht tieren ook de benzineprijzen welig – wat u en mij behoorlijk in de portemonnee bijt, maar de jonge motorrijder misschien wel het meeste pijn doet. Want hoe ver bol je eigenlijk nog op één tank? Wij zochten het voor u uit.

Het opzet is simpel. We toppen onze tank voor de start af, stippelen een route uit die in theorie nét haalbaar moet zijn op een tankvulling en rijden tot er geen druppel peut meer aan boord is. Liefst van al staan we op dat punt opnieuw op onze eigen oprit. Als startpunt kiezen we voor Hasselt, in Belgisch Limburg, de thuisstad van testrijder Gijs, die we met wat verbeelding nog net tot de jongere rijders kunnen rekenen.

Samen met ondergetekende – in eenzelfde bedje ziek – wil hij richting Renesse en terug. Dat Nederlandse zeedorpje aan de Kop van Schouwen op Schouwen-Duiveland (Zeeland) blijkt namelijk sinds jaar en dag een absolute trekpleister voor de Nederlandse jeugd, en ligt op exact 185 kilometer van onze startplaats verwijderd. Wat onze totale rit op 370 kilometer brengt, en net zou moeten lukken met een tank van 14 liter. In theorie. Hoog tijd om die aan de praktijk te toetsen!

Onze trouwe rossen

Voor deze motorisch verantwoorde vorm van zelfkastijding gingen we op zoek naar een lekker betaalbaar en zuinig duo, waarop we met wat bijval ook nog eens comfortabel zouden zetelen. Liefst een gekuipte versie én een naked bike – voor elk wat wils. De scheurijzers voor deze queeste vonden we bij Kawasaki: de Z400 en Ninja 400 zijn grof wild voor jonge A2-rijders. Van hun strakke Sugomi-looks, over de uitstekende standaarduitrusting (ledverlichting, slipperassistkoppeling, dashboard met versnellingsindicator, kwalitatieve standaardbanden) over het kwiek sturende en doortastend remmende rijwielgedeelte, tot de potente uitlaatnoot.

En dan hebben we ‘t nog niet gehad over het krachtige tweepittertje in het vooronder. De vloeistofgekoelde 399cc grote paralleltwin pompt maar liefst 45 pk en 38 Nm richting het achterwiel. Wat in combinatie met het lage rijklaargewicht van 167/168 kg voor een behoorlijk geïnspireerde rit zorgt. Dat alles voor een prijskaartje van 6.399 euro (Z400) of 6.999 euro (Ninja 400). En een erg zuinig verbruik van amper 3,8 liter op 100 km.

0 km

Hoewel we verzamelen onder een waterig winterzonnetje, is de lucht in de verte duidelijk hoogzwanger. Een extra laagje GoreTex leek vanochtend nog overbodig, maar prop ik voor de zekerheid toch maar tussen het proviand. Je weet maar nooit. Gijs heeft de sleutels van de Kawasaki Z400 in z’n hand, en vraagt of ik nog wil ruilen. Hij is een stuk langer dan ondergetekende en zal op ergonomisch vlak baat hebben bij de iets rechtere zithouding dan de Ninja.

Zelf zit ik er allerminst mee om de iets sportievere Ninja onder m’n hoede te nemen. Het stuurtje staat iets lager gemonteerd, maar de voetsteuntjes staan op beide machines op dezelfde positie. Ik leun bijgevolg iets meer over de tank en schuil automatisch iets meer achter het windschermpje. Een iets aerodynamischere rijhouding dus, al komt die met een extra kilootje aan rijklaargewicht. Een peulenschil in verhouding tot de windbescherming die je ter beschikking krijgt. En een absolute troef gezien het opzet van vandaag, gok ik. Avanti!

13 km

Even vergeten hoe potent dat blokje eigenlijk wel is. Met die protserige pk-strijd in de motorwereld zou een mens vergeten hoe fijn ‘amper’ 45 pk wel is. En zeker op zo’n licht en kwiek sturend machientje. Even afschakelen, lekker hoog in de toeren en inhalen, die vrachtwagen! M’n bedenkelijke blik ruimt plaats voor een grijns die er vandaag niet meer af komt. 

72 km

Anderhalf uur na vertrek, zo rond aperitieftijd, sluipt de dorst er zo stilaan in. Niet bij onze twee trouwe rossen, wel bij de twee ruiters-van-dienst. We dwarsen immers Oostmalle, de verkeerde deelgemeente van Malle: aan de andere kant van het dorp ligt immers de abdij van Onze-Lieve-Vrouw van het Heilig Hart van Westmalle verstopt. Waar het gelijknamige, wereldvermaarde trappistenbier wordt gebrouwen. We laten ‘t niet aan ons hart komen – alcohol en motorrijden gaan nog steeds niet goed samen – en zetten vaart richting Brecht en Wuustwezel. Misschien staat er aan de finish wel een Westmalle Dubbel te wachten. 

99 km

Land in zicht! Nederland, welteverstaan. Na dik twee uur in het zadel dwarsen we in Essen de grens met uw aller grondgebied. Een formaliteit zo lijkt het voor u misschien, maar hier hebben Gijs en ik best naar uitgekeken. In een flits ruilen we het pokdalige Vlaamse grenstarmac in voor z’n gladgestreken Hollandse neefje. Weg met de lintbebouwing van de door onze regering opgegeven landsuithoeken, welkom eindeloze groenvlaktes en gezellig aandoende dorpskernen. Inclusief kenmerkende rode klinkertjes en brede fietspaden. Heerlijk bollen, dit. 

121 km

Middagstop aan Shell in Steenbergen. Niet om de tank bij te vullen, wel tijd voor een zompige hap. De actieradii van beide machines geven nog steeds geruststellende waarden aan, geen van beiden denkt eraan om de pinpas boven te halen. Tenzij voor een toetje. Dat verorberen we enkele kilometers later, als we de motoren even parkeren met zicht op de Oosterschelde. Een indrukwekkend zicht, dat enkel kracht wordt bijgezet door de aanwezige kitesurfers. 

179 km

Renesse hebben we alvast gehaald. Niet dat we daar aanvankelijk over hadden getwijfeld, maar ‘t voelt toch als een overwinning. De groepsfase overleefd en richting de knockouts, dat idee. Het strand van Renesse ligt er – op enkele vliegeraars en strandjutters na – maar verlaten bij. Geen luide muziek, geen uitgelaten studenten. Is er dan ook niet het seizoen naar, uiteraard. Om onze eerste noemenswaardige mijlpaal te vieren vandaag, bestellen we dan maar lekker heet bakje troost in Strandpaviljoen De Zwaluw. Dat laten we ons welgevallen, tot we de klok in de gaten krijgen. 16u! Over een dik uur wordt het donker en we zijn amper over halfweg. Opzadelen en wegwezen. En snel een beetje.

269 km

Tijd voor de eerste druppels angstzweet langs de ruggengraat: het reservelampje licht op. Gelukkig zijn onze Kawa’s niet enkel voorzien van een gedetailleerde benzinemeter. Als je in reserve rijdt, geeft een tripteller ook aan hoe lang je dat doet. Desalniettemin is de eindspurt onverbiddelijk ingezet. En dat is vroeg, want onze gps geeft aan dat we nog 100,6 kilometer te gaan hebben. Wetende dat je doorgaans zo’n 70 km in reserve kan bollen wordt het op papier een mission impossible. Gadver. Al geef ik me niet zo snel gewonnen. Ik mik de Z bij 70 km/u in z’n vijf om mooi onderin de toeren te kunnen bollen en probeer m’n rechterpols wat in te tomen. 

305 km

Het non-stop afwisselend geblik tussen wegdek en reservetripteller maakt me nerveus. Bloednerveus. Wat er niet op betert als die laatste ermee ophoudt. De optellende kilometers ruimen plaats voor enkele horizontale streepjes. Uitgevlakt als ware het de hartslaglijn op een ECG.  “Sorry, vanaf nu wordt ‘t nattevingerwerk”, lijkt onze Ninja 400 aan te geven. Bijgevolg gooi ik het de daaropvolgende kilometers over een heel andere strategische boeg. Van het herenakkoord tussen Gijs en mezelf – “we gaan normaal rijden hé, zonder trucjes” – blijft in een vingerknip geen spaander meer heel.

Ik probeer een zo hoog mogelijke bochtensnelheid aan te houden, prik ‘m steevast in de hoogst mogelijke versnelling bij 70 kilometer per uur, probeer zo weinig mogelijk te remmen en bijgevolg zo weinig mogelijk schommelingen in het toerental te veroorzaken. Stond dat verkeerslicht al op oranje, of…? Dit is oorlog. En zo te zien heeft Gijs dat ook begrepen. De boomlange Limburger gaat in strijkplankhouding achter z’n dashboardje liggen, z’n versnellingsindicator blijft in z’n zes geprikt en z’n remlicht licht zelden op. 

337 km

Gijs gebaart dat ik dichter moet komen. Is de zwanenzang op de Z400 ingezet? Daar lijkt ‘t voorlopig niet op. “We gaan het gewoon halen, Verstaen!”, roept hij me grijnzend toe. “Ik herken de straten al, hier kom ik vaak rijden.” Ik lach terug, maar denk er ‘t mijne van. Niet enkel zit Gijs op de naked bike, hij is ook bijna een kop groter dan ondergetekende én zeult ook bijbehorende kilo’s mee. Liever iets meer rechtop gezeten tijdens de eerste helft van de rit, dan een windschermpje. Een keuze die ‘m wel eens zuur zou kunnen opbreken… 

358 km

De Z400 sputtert even, trekt dan weer even door maar geeft er enkele seconden later de brui aan. Gijs strandt op godbetert 11 kilometer van de finish. Einde verhaal, en geen benzinestation te bespeuren in de wijde omgeving. Even speel ik met ‘t idee om ‘m genadeloos achter te laten, maar m’n filantropische kant speelt me parten. Als ik de Ninja richting berm stuur, durf ik de motor niet uit te schakelen uit vrees ‘m niet meer aan de loop te krijgen. Ook ik rijd namelijk op geleende tijd. 

Gelukkig blijkt de bult die Gijs al de hele tijd onder z’n jas had geen gevolg van een liederlijk leven, dan wel een kleine jerrycan met vijf liter noodbenzine aan boord. Hij had ‘m liever even vol als bij het vertrek in z’n garage terug gezet. Maar nood breekt wet. De eerste afvaller is een feit, en dus wint onze Ninja 400 bij voorbaat de onderlinge strijd. Al wil ik uiteraard de streep halen. Kom op kleine Gifkikker, nog 11 te gaan!

369,5 km

Alsof het een hollywoodiaanse kaskraker betreft, sputtert de motor van m’n Ninjaatje als ik de verlichting boven onze finishlijn in de verte zie opdoemen. Braaap – sputter – plof – brâââ- – plof. Nog even walsen om de laatste restjes benzine richting injectie te loodsen. En dan geeft de motor er de brui aan. Verdammt. Op amper enkele tientallen meters voor de finish. Ik overweeg even om ‘m over de meet te duwen, maar por voor de gein nog even op de startknop. De startmotor maalt overuren, maar geen leven in te krijgen.

Tot… het blokje er toch nog een doodsreutel uitbraakt. Ik twijfel geen seconde, tik ‘m in z’n één en trek ‘m meteen vrij hoog in de toeren. Als dit de laatste ademstoot wordt, kan ik maar beter voldoende moment creëren om de laatste 30 meter nog uit te bollen. “Freeeeeeeeedommmm!” Met de linkervuist in de lucht en de rechter om het gas gekruld maak ik de laatste, glorieuze meters richting benzinepomp vol. De schaapachtige blikken van de omstaanders neem ik er graag bij, want we hebben ‘t verdorie gehaald! Nog nooit tegelijk zo blij als noodgedwongen een tankstation in gerold. Bam! 

Finish

Een ontvangstcommitee hebben we niet opgetrommeld, maar toch is er vuurwerk als we na ‘t tanken naar Gijs’ huis om de hoek bollen. Het regent immers blikseminslagen als we de oprit opdraaien, en de hemelsluizen gaan ongezien hard open op het moment dat we de motoren parkeren. Een zondvloed. Alles moet eruit. Het had het thema van de dag kunnen zijn. Leeg. Dat zijn niet enkel de motoren, maar ook wijzelf. Van 10u tot 20u30 hebben we quasi non-stop in het zadel gezeten, met enkele korte pauzes voor een snelwegpistolet, een geplande afwatering en een koffietje-met-zeezicht in Renesse. Leeg, maar voldaan. Avontuur hoeft niet altijd op duizenden kilometers van je huis te liggen, daar zorg je gewoon zelf voor.  

Foto’s: Bert Claes