Eerste test: 2023 Kawasaki Ninja 650

Neen, de naam ‘Ninja’ is al even niet meer voorbehouden voor de zuivere racetak van de Kawasaki-familie. Bovenop de hyper- en supersportmachines, krijgt ook elke sporttourer in de catalogus het legendarische prefix aangemeten – van de H2 SX, over de 1000 SX tot kleine broer Ninja 650. Die laatste kreeg samen met z’n bloedbroeder Z650 een interessante update voor 2023, die we maar al te graag even uittesten op een feestelijke steenpuist halverwege de Middellandse Zee. 

Kleine lettertjes

Tja, zoals eenieder met kinderen – ondergetekende sinds kort inclusief – het u zal vertellen: als je de ene koter een stroopwafel in de knuisten steekt, kan je je tweede worp moeilijk dezelfde lekkernij ontzeggen. Dat weten ze ook bij Kawasaki: tweelingbroer Z650 kreeg een update voor 2023, dus gaat ook de Ninja 650 onder het mes. De twee ontlopen elkaar immers slechts in de kleine lettertjes van hun respectievelijke technische fiches: zo is er uiteraard sportieve kuipwerk dat voor een vijftal extra kilo’s zorgt, en krijgt de Ninja een ander stuurtje gemonteerd. Achter het strakke kuipwerk treffen we op de Ninja een 4,3” TFT-kleurenschermpje met de nodige connectiviteit (via de Rideology-app) aan, krijgt ook deze atleet zowel voor- als achteraan ledrichtingaanwijzers opgeschroefd én – uiteraard – vindt ook het KTRC z’n weg naar de Ninja. 

Extra voorruit

In de dressing kies je ofwel voor de knappe matzwarte kleurstelling – helaas zonder het groene frame – ofwel voor een gifgroene KRT-livrei. En die wil je uiteraard, ook al betaal je er 100 euro meer voor neer. En als je dan toch net je portefeuille hebt openstaan: doe er dan meteen ook het  Sport Pack maar bij. Want zoals steeds heeft Kawasaki enkele accessoirepacks in petto: voor een bescheiden meerprijs rust je je Ninja 650 uit met een Touring, Urban of Sport Pack. Op onze testmachine troffen we dat laatste aan, dat net zoals op z’n ongekuipte broertje is samengesteld uit een donker gerookt windscherm, een TFT-schermprotector, een tankpad én een cover voor de duozit. Daar betaal je 399 euro extra voor – opvallend genoeg 50 euro meer dan hetzelfde pack op de Z. Al zit de grotere hoeveelheid voorruit daar vermoedelijk voor iets tussen. 

Twee zielen in één zak 

Winnen we een spelletje strippoker van de Ninja 650, dan treffen we onder d’r begeerlijke pels een herkenbaar blokje. De 649cc paralleltwin met 180° ontstekingsvolgorde stuwt zowel de Z als de Ninja 650 vooruit met 68 pk en 64 Nm – bij respectievelijk 8.000 en 6.500 omwentelingen. Net zoals z’n gescalpeerde broertje zit er onderin best wat fut verscholen, waarmee je ‘m moeiteloos door de ochtend- of avondspits loodst. Maar het echte plezier begint pas als de bebouwde kom in je spiegels verdwijnt en de open wegen op je wachten.

Pook de kolenkamer op tot goed 5.000-5.500 toeren, hoor hoe de airbox zich luidruchtig volzuigt en geniet van het goedgevulde middengebied, terwijl je de bochten aaneen rijgt. Bij het uitaccelereren spurt het blokje gewillig en potent brullend door tot 8.500 à 9.000 toeren. En hoewel je quasi elke snelheid tussen 40 en 100 km/u zou kunnen dekken in z’n drie, betrap je jezelf erop dat je liever wat door de bak roert, op zoek naar meer toeren. De combinatie van een perfect afgestelde zesbak en de slipperassistkoppeling laten het zich zonder morren welgevallen. Heerlijk.

Strakker vooraan

Hoewel de stoere sportjas ‘m potiger voor de dag doet komen, blijven zowel zadelhoogte als de positionering van de voetsteunen identiek op beide machines. Bijgevolg bestijg je de Ninja net zo makkelijk, ook als korter afgezaagde rijder. Ben je een tikkeltje langer dan ondergetekende – vanaf ruwweg 1m75 – dan kies je het best voor de optioneel beschikbare, hogere zit. Die duwt je 20mm hoger, tot een zadelhoogte van 810mm. Wat niet enkel voor een meer ontspannen kniehoek zorgt, maar je ook als vanzelf iets meer naar voren laat leunen. Ook het extra kuipwerk – dat voornamelijk op en voorbij de voorvork zit gebouwd – zorgt voor wat meer druk op de voorzijde, wat opgeteld voor een opmerkelijk strakker en coherenter sturend geheel zorgt. Nee, op de Z hadden we al niet te klagen over het stuurgedrag, maar de Ninja gaat in een onderlinge strijd toch met de bloemen naar huis. 

Pluim voor de rijhulpjes

In onze eerdere test met de Z650 hadden we het nieuwe KTRC – instelbare tractiecontrole – al ruim besproken, waarbij zowel voor- als nadelen zich onveranderd doorzetten op de Ninja 650. Qua stelmogelijkheden en gebruiksgemak heeft de combinatie van de knoppenwinkel en het uitstekende 4,3-inch TFT-dashboardje weinig lessen te krijgen: dat functioneert gewoon uitstekend, en laat zich erg makkelijk (ook rijdend!) bijstellen. Ook op de Ninja 650 is standje ‘2’ er eentje voor de voorzichtige of minder ervaren rijders, en klikken we graag door naar ‘1’ voor het snellere werk. Daarbij blijven de interventies uit tot het écht nodig is, wat het spelplezier aan boord ten goede komt. Zo zie je eerder de oranje waarschuwing op het dashboard, dan dat je daadwerkelijk voelt dat het gas even onderbroken wordt. 

Rode mist

De grootste pluim is evenwel voor de geweldig soepel schakelende zesbak. Die laat zich – ondanks het feit dat de motoren stuk voor stuk nog in rodage waren, met kilometerstanden tussen de 300 en 600 – op geen enkele fout betrappen, en is steevast met je kleine teentje te bedienen, ongeacht het toerental. Een gewaarwording die niet verandert, hoe vaak we ook van motor wisselen. De slipperassistkoppeling is daarbij een niet te versmaden troef als het tempo de hoogte ingaat. Dan doemt de rode mist op bij de meeste testrijders, waarbij er vaker wel dan niet erg agressief en over meerdere versnellingen teruggeschakeld wordt voor de bocht. Een stuiterende achterband krijg ik evenwel nergens te zien of te voelen, waardoor je steevast met volle vertrouwen richting apex kan duiken. Helemaal geweldig.

Conclusie

Als onze tweedaagse op voornoemd feestparadijs iets heeft aangetoond, dan wel dat je een motor nooit op z’n technische fiche mag beoordelen. Laat staan afschrijven. Kawa’s middenklasse sporttourer doet precies wat hij moet doen, is dankzij de nieuwigheden voor 2023 enkel beter geworden én gaat als de brandweer op een door zee omsloten en met stof, stenen en snelheidsdrempels bezaaide omloop als deze. Wil je écht scherpe rondetijden zetten op je biljartvlakke lokale circuit, dan zap je beter door naar de ‘Hypersport’- of ‘Supersport’-catalogus van de Groenen.