Kawasaki Z125 Challenge deel 1: Seppe Meiresone

In de Kawasaki Z125 Challenge gaven we lezers de kans om met Kawasaki’s nieuwe lichtgewicht op pad te gaan. Omdat de Z125 een zuinige jongen is, mochten de deelnemers best wat kilometers op de teller plaatsen. In de wetenschap dat je met een 5 euro vlot 100 km ver geraakt, mocht elke lezer 1000 km of meer rijden. Seppe Meiresone was eerst aan de beurt. Dit zijn de hoofdpunten uit zijn test relaas:

Comfort

Voor mij was dit vooral een grote vergelijking tussen de 2 125cc’s die ik in mijn jonge leven al heb bereden, namelijk mijn Duke 125 en de Z125.

De Kawasaki heeft gewoon een bar zoals meeste nakeds maar deze zit zeer laag en is licht gebogen naar beneden toe, waardoor het bijna aanvoelt als clip-ons. Het zadel is een stuk zachter maar toch minder aangenaam voor lange afstanden, mogelijk doordat het zadel wel zeer smal is. Ik ben niet van de grootste maar kon toch makkelijk met mijn voeten aan de grond komen.
Qua vering heeft Kawasaki hier vooral naar de ‘Ninja’ tegenhanger van het naked model gekeken want deze is zeer hard. Leuk voor in de bochten, wat minder wanneer je een onverwacht putje of hobbeltje tegenkomt op onze “oh zo geweldige Belgische wegen” .

Motorgedrag

Hier komt de Z, naar mijn mening, echt tot zijn recht. Ik merkte dat Kawasaki hier toch wel echt een pareltje wou neerzetten, en dat is hen gelukt. Voor mij was het kernwoord dan ook vooral: soepel. Ook hier zal mijn ervaring met mijn eigen motor die, zoals het typisch een KTM beaamd, zeer scherp staat afgesteld mij wel beïnvloeden, maar toch. Het maakte niet uit in welke versnelling hij stond of hoe laag in de toeren ik kwam hij bleef rustig verder pruttelen alsof het allemaal geen probleem was. Vooral bij opening van de gas bij zeer lage toeren was ik aangenaam verrast van de immense kalmte die het kleine ééncilindertje bleef behouden.
Aangezien hij net zoals de meeste 125cc’s van de grote concurrenten op de legale limiet van 15pk zit is er nagenoeg geen krachtsverschil. Wel zijn de versnellingen anders ingedeeld: 1ste t/m 4de zijn langer dan op de Duke 125 wat in stadsverkeer best handig is omdat je dan toch iets minder moet schakelen maar wat me vooral opviel: 5de en 6de versnelling zijn een stuk korter. Handig wannneer je even wilt inhalen maar minder goed voor de topsnelheid: 118 km/u op de teller.
Tenslotte wil ik er nog bijvoegen dat het motorgeluid met de extra ‘Arrow’ uitlaat fe-no-me-naal klinkt, wetende dat deze perfect legaal is. Hij krakelt en popt zeer leuk, vooral rond de 5.000 toeren en blijft je toejuichen om wat hoger in de toeren te klimmen.

Looks en wegligging

Altijd een subjectief onderwerp maar iedereen die ik ben tegengekomen vond hem geweldig, ikzelf vind hem er zeer mooi uitzien en ben er zeker van dat deze het publiek van 18-jarige op hun a1 rijbewijs zou kunnen lonken.
Hij ziet er gewoon zeer matuur uit, heeft een geweldige kleurstelling, hoogwaardige materialen, digitaal dashboard, mooie Arrow-uitlaat en een zeer slank profiel enkel de afwezigheid van LED verlichting vind ik wel een minpuntje.

Door de eerder vernoemde harde vering ligt hij zeer lekker in de bochten en krijg je genoeg feedback.
Op voorhand was ik ook benieuwd naar hoe de smallere bandjes het rijgedrag zouden veranderen: wanneer ik over een kasseiweg reed of een onregelmatig stukje grond voelde ik steeds de band wat rondbewegen, in het begin raar maar het wende wel en voelde niet onveilig. In ruil daarvoor was hij wel makkelijk in te sturen en bochtenwerk was eigenlijk helemaal geen probleem. De Dunlop bandjes die erop liggen vanaf dealer zijn na opwarm-periode zeer goed qua grip en zelfs tijdens het betere bochtenwerk bleven deze keurig gekleefd tot de grond.

Besluit

Een kleine 1000 km gedaan met de Ninja, zeer weinig aan benzine gespendeerd en leuk gereden. Geweldig mooie motor, competitief motorblok met een tof geluid, uitgerust op een hoog niveau en een sportieve kant eraan. Je verliest er wel wat comfort door. Aangename ervaring!

Foto’s: Koen Robberechts
Tekst: Seppe Meiresone