Mijn gedacht: Waarom Mir de verdiende wereldkampioen MotoGP is – en waarom alle anderen veel werk voor de boeg hebben.

Joan Mir is de nieuwe wereldkampioen MotoGP. Wie dat voor aanvang van het seizoen voorspeld had, was voor gek verklaard. Wie die voorspelling desondanks nog volhield na een desatreuze seizoensstart met slechts één finish op drie wedstrijden, maakte kans op een good old opname in een gekkenhuis. Edoch.

Keep the faith

Mir en Suzuki bleven in hun kansen geloven en in de daaropvolgende wedstrijden belandde Joan Mir slechts één keer naast het podium (als we deze laatste race in Valencia niet meetellen – daar reed de Spanjaard op safe om zijn titelkansen niet in het gedrang te brengen.)

Waanzinnig seizoen

De titel van Mir is een orgelpunt op een waanzinnig seizoen, waarin de meeste teams met grote of minder grote problemen kampten. Yamaha op kop. Na een weergaloze start met twee zeges voor Quartararo, leek het seizoen helemaal de kant op te gaan van het merk met de gekruiste stemvorken. Maar snel ging het van kwaad naar erger. Naarmate het seizoen vorderde zakte de zopas tot godenkind gepromoveerde Quartararo compleet door het ijs, Vinales moest van zijn M1 springen toen die geen remmen meer bleek te hebben, Rossi werd door Covid geveld en als kers op de taart kwam er Valvegate.

“Quartararo toonde in Valencia II dat hij minder met druk kan omgaan dan een pasgeborene met een F16.”

Yamaha werd kreeg een straf voor het knoeien met de blokken om kleppen te vervangen en zag alle kansen op een constructeurs titel of team-titel in rook opgaan. Quartararo toonde in Valencia II dat hij minder met druk kan omgaan dan een pasgeborene met een F16.

Annus Horribilis

Bij Honda was het al niet veel beter. Wereldkampioen en wellicht nog steeds de snelste man op de planeet Marc Marquez brak zijn arm in de eerste wedstrijd, probeerde te snel terug te keren en zag uiteindelijk zijn seizoen in rook opgaan.

“Alex Marquez knobbelde wel uit dat je om de RCV goed te laten werken op de grens moest rijden. Alleen weet hij niet waar de grens te trekken.”

Broer Alex worstelde in het begin, leerde dan de RCV beter kennen, scoorde goede plaatsen maar maakte dan kennis met een grens. Alex Marquez knobbelde wel uit dat je om de RCV goed te laten werken op de grens moest rijden. Alleen weet hij niet waar de grens te trekken en na goede resultaten, kwamen er crashes, met als orgelpunt een kanjer van een highsider in de trainingen van Valencia. De gehavende Spanjaard probeerde nog wel, maar toen hij in de wedstrijd voorbijgegaan werd door Repsol testrijder Bradl in een strijd om de laatste plaats, was het beeld tekenend voor het annus horribilis van Honda.
Ook het beeld waarin Crutchlow en Rossi om plaats 13 en 14 duelleerden was, gezien het palmares van beide  – en vooral dat van The Doctor – hard om aan te zien.

Je kunt het zo gek niet bedenken

Bij Ducati willen ze niet verder met Dovizioso en Dovi wil niet verder met iemand anders – tenminste toch niet met de teams die hem een zitje konden bieden. De veelvoudige vice wereldkampioen neemt een jaartje vrij en wil met zijn maten gaan crossen. Exact wat wij ook willen. De kans dat het gebeurt – voor Dovi althans – is fifty-fifty. Met wat er nu nog allemaal aan de gang is, kan hij net zo goed nog een zitje landen bij een topteam.

Geen scenario kon 8 maanden geleden zo waanzinnig geschreven zijn als dit seizoen verlopen is.

Stel je voor: een pandemie legt alles plat, races worden gegroepeerd op een handvol circuits, Rossi krijgt Corona, Marquez breekt zijn arm, Yamaha bakt er niks van. Repsol Honda evenmin. Iannone wordt tot 2023 geschorst, KTM – het enige andere team dat tevreden kan zijn – wint 2 GP’s, Vinales moet eens van zijn motor springen, rijders zwaaien naar een virtuele fanwall in een poging om toch nog wat sfeer te scheppen, Dovi neemt een sabbatjaar en Mir wordt wereldkampioen. Dat laatste mag vooral niet als een toevalstreffer gezien worden.

Verdiend

De Spanjaard was snel, regelmatig en verrassend stressbestendig voor een 23-jarige. Suzuki is één van de twee teams die geen geld heeft om een statelietteam draaiende te houden (samen met Aprilia), zodat ze alle ontwikkelingen rechtsreeks op de A-motor moeten uitproberen. Dat heeft ervoor gezorgd dat het blauwe team koos voor een aanpak van zekerheid en niet eentje van trial and error. Suzuki is daarom het beste team in het meest waanzinnige jaar van de Grand Prix geschiedenis. En Joan Mir is de terechte wereldkampioen. Hij lijkt er ook in te gaan slagen om – in tegenstelling tot MM93 – een wereldkampioen te worden die een degelijke bijnaam kan kiezen. Niks inspiratielozer dan je eigen initialen en je racenummer als bijnaam. Ze moesten er straffen op zetten. In het rijtje van motorsportgrootheden als The Doctor, The Kentucky Kid, The O’Show en The Hurricane (om er maar enkele te noemen) kan nu ook Marvelous Mir ingepast worden. Mooi zo.

Hip Hip

(Meer dan een) voetnoot: Het is twintig jaar geleden dat Suzuki een wereldtitel in de hoogste klasse kon vieren en het is de eerste keer dat het merk uit Hamamatsu een viertakt titel wint. Mir is de zesde Suzuki wereldkampioen. Sheene, Uncini, Lucchinelli, Schwantz en Roberts Jr. gingen hem vooraf. Suzuki bestaat dit jaar 100 jaar.