Reportage: 600 km van Noord-NL naar Zuid-LUX

Hoe mooi zou het zijn om Nederland helemaal te doorkruisen van noord naar zuid, en daarmee ook België en Luxemburg mee te pakken? We zijn toch al onderweg… Verrassend mooi, zo blijkt. En sterker nog; verrassend fijn om te rijden. Met leuke stuurwegen, prachtige vergezichten en toeristische ontdekkingen waar we nog nooit van hadden gehoord. We hebben 600 km voor de boeg, en willen die graag op één dag rijden. Treuzelen is dus geen optie vandaag.

07u00

Vroeg uit de veren. Om 08u00 willen we op ons startpunt ‘Poort Kaap Noord’ staan, maar we moeten nog een uurtje rijden tot daar vanaf onze slaapplaats. Het belooft een warme dag te worden, met temperaturen van +30 graden, dus we kleden ons licht aan. Dan heb je het meestal zo vroeg op de dag al stevig koud, maar niet vandaag. De temperatuurmeter duidt nu al 25 graden. Dat belooft.
Onze metgezel voor de reis is de Kawasaki Versys 1000. Een machine die zulke trips op zijn groene lijf geschreven heeft; veel comfort, een soepele motor en een goed uitgebalanceerd geheel. Een motor die rust brengt of toch tenminste kan brengen. Naadloos schakelend in samenwerking met de zijdezachte viercilinder voor de wat saaiere stukken. Luid brullend in hoge toeren als een mooie kronkelweg zich aanbiedt. En een benzinetank van 21 liter zodat we niet iedere 200 km aan de pomp moeten staan.

08u00

We komen aan op het meest noordelijke punt van Nederland, Poort Kaap Noord. Een punt waar je niet met de motor kunt komen, want het is enkel te voet bereikbaar. Gelukkig is de wandeling tot het punt niet zo ver, waardoor je er in 10 minuutjes bent. Het lijkt er wel een uitgestorven gebied, met enkel wat schaapjes die op de dijken vrolijk aan het grazen zijn, en windmolens die stevig hun best doen om voldoende energie op te wekken. Nogal belangrijk deze dagen… Los van het feit dat wandelen met motorkledij en motorlaarzen nooit aangenaam is, wordt het deze keer geen straf. Het monument van Poort Kaap Noord zie je in de verte staan, en eenmaal boven op de dijk kun je genieten van mooie vergezichten over de zee en de Waddeneilanden die in de verte opdoemen. Het is hier bijzonder mooi en rustig, waarbij we slechts één wandelaar tegenkomen. Sereen ook, met enkel het geluid van tsjirpende vogels en de kalmerende ‘woesj’ van de windmolens. Een mooie plaats om even te vertoeven, maar we hebben nog een fikse rit voor de boeg, dus talmen we niet te lang. We laten de schaapjes achter ons, ontwijken alle poep op het gras en de geasfalteerde baantjes en komen al flink in het zweet aan bij de Versys.

09u00

Na het wandelen, de fotografie en het aanvankelijk niet juist kunnen instellen van de gps, vertrekken we exact een uur later dan verwacht aan de 600 km lange tocht. Maar we laten ons niet opjagen. Een uurtje later ’s avonds thuis zal het niet maken. De provincies Groningen en Drenthe zijn als eerste aan de beurt, en daar zijn we niet rouwig om. Wat een mooie, uitgestrekte en verzorgde streken zijn het. Ontelbare boerderijen – en dus ontelbare ‘boerenbaantjes’ waar het gas er stevig op kan – akkers in alle soorten en maten,… Het is de definitie van de boerenbuiten. Je verwacht dat er hier tussen de velden alleen maar in vierkanten gereden wordt, met dus voornamelijk 90-gradenbochten, maar dat valt reuze mee. Onze TomTom is ingesteld op kronkelroutes en hij vindt enkele prachtige S-bochtensecties en uitdagende stuurwegen. Op de donderdag dat we de rit rijden is het bijzonder rustig op de weg, dus we kunnen een mooi tempo rijden om het verloren uur in te halen. Toch krijgen we op de eerste dijkweg al meteen een wat oudere motorhater voor onze neus. We rijden op dat moment aan een normale snelheid, dus voor alle duidelijkheid niet te hard, en hij gebaart ostentatief met zijn handen op zijn oren. Alsof we hier met een open uitlaat aan het racen zijn. Je mag je er eigenlijk niets van aantrekken, maar het blijft toch steeds weer jammer.

11u00

Bootjes en Nederlanders gaan samen als klompen en Nederlanders. Of kaas en Nederlanders. Je vindt ze overal, die bootjes, zelfs op de kleinste grachten waar je het niet voor mogelijk houdt dat er ook maar plaats is om door te varen. Van de kleinste, meest aftandse knutselprojecten, tot knappe sloepen die met veel pracht en praal in het water liggen te shinen. We passeren er ettelijke, waarbij een groot deel van die boten voor de deur geparkeerd lijkt te staan als een auto. Nederlanders, het zijn net mensen.
In Ommen, ter hoogte van Zwolle, besluiten we even te stoppen op de mooie brug die over de rivier de Vecht loopt. Het is hier mooi, levendig en typisch Nederlands. Vele plezierbootjes die aan het varen zijn onder een stralende zon, een windmolen – uiteraard – in de verte en gezellige terrasjes aan het water die stilaan vol geraken. Moest je ooit in de buurt zijn, ga er zeker eens langs.

12u30

Middag. Honger. En dorst. Vooral dat laatste. Het kwik staat ondertussen op een stevige +30 graden en onze kelen zijn zo droog als het pas ingezaaide gras van twee weken geleden. Frustrerend… Door de lage gemiddelde snelheid van de laatste tien kilometers, door dorpjes en traag verkeer, plakt onze kledij aan ons lijf als een zieke hond aan zijn dekentje. Ocharme… Maar dan beleven we een van de aangenaamste momenten van de hele dag. We stappen de broodjesbar binnen en worden overweldigd door… frisse airco. Dat doet deugd! Een flesje water en sportdrank lopen naar binnen met grote slokken en het wrapje kip smaakt bijzonder goed. Is het de honger, of zijn Nederlanders toch stiekem best goed met het bereiden van voedsel? We houden ons afzijdig ervan en tanken energie voor de wellicht lange namiddag.

15u00

Wat volgt na het halfuurtje middagpauze is niet zo spannend. De streek rond Apeldoorn, Arnhem en Nijmegen is niet waarvoor je deze tocht moet aanvangen. Begrijp ons niet verkeerd, want we zijn ervan overtuigd dat er daar prachtige motorwegen liggen, maar die zijn wij helaas niet gekruisd. We kachelen dus wat ongeïnspireerd verder en komen ook onderweg geen leuke dingen tegen. Een namiddagdipje dringt zich op. Gelukkig houdt de Versys 1000 de boel nog wat spannend, met rijplezier van de bovenste plank. We stoppen nog even voor een tankbeurt en meer hydratatie alvorens het zuiden van Nederland binnen te dringen.

Langs de Maas zijn er altijd leuke dingen te ontdekken. De rivier brengt een soort van (stil)leven met zich mee, en dat gebeurt ook in het dorpje Kessel, onder Venlo. Het welkomstbord zegt ‘Romantisch Maasdorp’, en daar lijkt ons niets van gelogen. Je hebt er leuke wegen, mooie bankjes met zicht op de Maas en gezelligheid in de vorm van vele terrasjes en een gemoderniseerd kasteel. Dus als jullie nog eens op zoek zijn naar een romantische dag met de wederhelft, denk dan aan Kessel.

17u00

Via een overzet laten we Kessel achter ons en we zetten stilaan koers richting de Belgische Ardennen. Maar eerst krijgen we nog de prachtige streek van Zuid-Limburg voorgeschoteld. De wegen beginnen bochtiger en bochtiger te worden, de heuvels hoger en hoger. Mooi hoe je het landschap ziet veranderen en het rijplezier steeds maar meer wordt. Eenmaal de grens met België over wordt het landschap nóg spectaculairder en de wegen nóg leuker. Op één ding na. Een bijzonder belangrijk ding. Waar we de voorbije 400 km rotverwend waren met het beste asfalt en de meest verzorgde wegen, komen we nu aan op pokdalig asfalt vol gaten en oneffenheden. Wat blijft het toch iedere keer weer een grote teleurstelling om zulke prachtige wegen vernield te zien. En wij maar wegenbelasting betalen… Aan boord van een knetterharde naked bike of sportmotor zou het hier onbegonnen werk zijn, tenzij je graag helemaal door elkaar geschud wordt. We zijn dus maar al te blij om onze gevoelige derrière op het dikke Kawasaki-zadel te laten rusten. Chill.

Tot we op het Signaal van Botrange komen, in de Hoge Venen. We haken aan bij een Ducati Panigale die stevig het gas erop zet. Voor zij die de streek daar niet kennen, je hebt er superbrede en overzichtelijke wegen, waardoor het op een manier dus ‘kan’. Het tempo zit er stevig in en we worden al snel opgemerkt in zijn kleine zijspiegels. Toch kunnen we onze geconcentreerde blik niet serieus houden en barsten we meermaals in het lachen uit. Door het ridicule comfort op zo’n prachtige Panigale zit de beste man zich continu te verzetten van de pijn. Linkerhand in de zij, linkerhand op het stuur. Benen strekken door recht te staan, benen strekken door ze te laten hangen. Hij worstelt meer met zichzelf dan hij aan het genieten is van de mooie wegen. Och ja, wie mooi is…

18u00

Wanneer Panigale-man een andere route dan de onze vervolgt, wordt het er allerminst slechter op. De route wordt steeds leuker en leuker. En da’s een goed teken, want de vermoeidheid begint er ook wat in te komen. Maar doordat je continu uitgedaagd wordt, is er geen tijd om moe te worden. Je wordt als het ware de ganse tijd opgepept. Fantastisch!
Omstreeks de klok van 18u00 passeren we pas de eerste haarspeldbocht van de dag. Een mooie, brede en perfect geasfalteerde. Een klein vreugdefeestje dringt zich op. We naderen ondertussen ook de grens met Duitsland, waarlangs we aan de Duitse kant onze tocht verderzetten. We moeten er wellicht geen tekening bij maken dat het ook hier fantastisch rijden is. De middenstrook van de banden wordt nauwelijks gebruikt en we liggen continu op het linker- of rechteroor van de Versys. Puur rijplezier. Niets meer en niets minder. En dan moet het beste nog komen…

Luxemburg! De grote finale van deze 600 km lange trip. De kers op de taart van vandaag. Qua rijden kun je je niets meer wensen: werkelijk perfect asfalt, overzichtelijke en mooi doorlopende wegen, een bijzondere variatie van korte en lange bochten,… Als motorrijder voel je je hier als een kind in een snoepwinkel. De quickshifter van de Kawasaki draait overuren, de remmen persen alles eruit wat erin zit. Genieten met een hoofdletter G.

19u30

De klok slaat 19u30 als we aankomen op onze eindbestemming: Schengen. Een dorp dat iedereen kent omwille van de Verdragen van Schengen, maar dat ook het meest zuidelijke punt in Luxemburg is. Het is er bijzonder klein en nogal saai. Weinig tot geen terrasjes, laat staan een centrum, enkel het Europamuseum en het Drielandenpunt. Dat mag ook niet verrassen, want Schengen heeft slechts 4.000 inwoners. Toch is het leuk om er eens geweest te zijn. Het uitzicht op de Moezel is best mooi, al zeker met de zon die bijna achter de heuvels verdwijnt, en omdat het zo’n historische plaats is, heeft het wel iets. We trekken wat verplichte foto’s, met kleine oogjes, om aan te tonen dat we er daadwerkelijk geweest zijn, tanken onze Versys vol en gaan op zoek naar een eetgelegenheid. Maar dat is nog niet zo simpel. Er is blijkbaar slechts één Italiaans restaurant. Gelukkig is er nog plaats. Gelukkig, want we hebben er een van de beste pizza’s ooit gegeten. Dat kan mogelijk door de grote honger zijn, maar het was werkelijk een smaaksensatie.
Rond 20u45 verlaten we volledig voldaan het restaurant en springen we weer op de motor voor een snelwegritje richting thuis van slechts… 2u30. Een makkie op de fijne Versys.

Fotografie: Gijs Gilis