Reportage: motor vs vliegtuig, van Brussel naar Frankfurt

Stel: je werkt voor een groot bedrijf en moet naar Frankfurt voor een businessmeeting, samen met een collega. Hij besluit om met het vliegtuig te reizen, jij om de motorfiets te nemen. Wie zal het eerst aankomen in de Duitse grootstad? En op wat voor type motorfiets maak je het best zo’n trip over voornamelijk autosnelwegen? MotorNieuws B2B zocht het voor je uit.

3u30 minuten

Uitnodiging: meeting over de 2022-marktvoorspellingen, inclusief diner. Locatie: Hilton Hotel, pal naast luchthaven Frankfurt am Main. Aanvang meeting: 14u00. Mijn collega Tim heeft geluk, want er landt een vlucht vanuit Brussel om 13u30 in Frankfurt. En die vlucht duurt exact 1 uur, dus zou hij omstreeks 10u30 in de luchthaven moeten zijn. Daarmee is hij 2 uur voor de vlucht ter plaatse, met voldoende tijd om in te checken en een buffer voor onvoorziene drukte of als er ergens iets fout loopt. Reistijd naar de luchthaven is er bijna niet, want we werken in Brussel. Tim wilt graag het vliegtuig nemen omdat hij zijn presentatie nog wat wil voorbereiden. Ik heb gisteren een avondje doorgewerkt aan mijn presentatie en wil graag wat ontspannen door met de motor te reizen. Google Maps leert mij dat de tijd om van luchthaven Brussel tot luchthaven Frankfurt te rijden met de motor exact 3u30 minuten is. Dat wil dus zeggen dat ik op hetzelfde tijdstip moet vertrekken als Tim en het weleens heel spannend kan worden wie er als eerste aan zal komen.

Zo relaxed mogelijk

Ik neem afscheid van Tim om 10u30 stipt. Hij wandelt richting ‘vertrek’, ik vertrek richting autosnelweg. Mijn motorkeuze voor deze 385 km lange trip is gevallen op een zo comfortabel mogelijke motor. Een waar je zo lang mogelijk op kunt blijven zitten zonder dat het oncomfortabel wordt. Een motorfiets met voldoende power ook, om op de Duitse Autobahn tijd goed te maken op de ongelimiteerde stukken. De BMW R 18 Transcontinental voldoet aan al die eisen. Het is een machine die gemaakt is om zo relaxed mogelijk rechtdoor te rijden. Je zit erop als in een salon – al helemaal met het optionele comfortzadel -, je hebt voldoende windprotectie en je kunt onderweg genieten van muziek met het krachtige luidsprekersysteem van Marshall. De start verloopt een tikkeltje moeizaam, want manoeuvreren met een 427 kg zware motor is niet evident. Het lage gewicht van de 1.800cc grote boxertwin helpt je daar wel wat bij, maar dit blijft een stevige jongen. Gelukkig beschikt mijn testmotor over een achteruitversnelling, die werkt door middel van een klein hendeltje aan je linkervoet dat je manueel moet omdraaien. Als je nu op de startknop duwt, helpt een kleine elektromotor om achteruit te bollen. Handig, want je moet jezelf niet moe maken. Maar vooral ook veilig, want je wilt niet onder de R 18 vallen.

Zijwind

Eenmaal onderweg zijn er geen gewichtsproblemen meer. Door de massieve bouw, het hoge gewicht en de lange wielbasis voelt de R 18 T uiterst stabiel. Dwarsrichels en veel voorkomende slechte stukken Belgisch asfalt deren hem niet. Door de grote omvang van de machine moet je wel wat rekening houden met zijwind, want dat kan hem soms even van zijn rijlijn doen wijken.

Begrensde topsnelheid

Het 1.800cc grote boxerblok pruttelt rustig verder. Niks te zoeken in hoge toeren, al de kracht zit onderin. En dat is exact wat je wil op de autosnelweg. Van Brussel gaat het richting Luik. Rustig aan, op cruisesnelheid. Die kun je ook adaptief instellen, maar ik kies voor de standaard, vaste snelheid. Het zal de aankomsttijd alleen maar ten goed komen. De motor zal niet zelf afremmen en ik heb de teugels in handen.

Meer dan een halve ton gewicht

Ten zuiden van Aken steken we de grens met Duitsland over. Nu is het wachten. Wachten op dat allesverlossende witte, ronde verkeersbord met zwarte, diagonale strepen. Is er dat een in de verte? Vals alarm, inhaalverbod voor vrachtwagens. Nog eventjes geduld. 130 km/u voelt in ieder geval al beter dan 120 km/u. Dan mag eindelijk het gas erop. De BMW klimt vlot naar 170, 180 km/u. De stabiliteit blijft onverstoord en ik heb niet eens het gevoel om met meer dan een halve ton – inclusief mezelf – aan gewicht onderweg te zijn. Bij 190 km/u stopt de R 18 met accelereren. Elektronisch begrensd, op een acceptabele snelheid. Er zit nog extra power in het motorblok en het zou zeker kunnen om hem nog sneller te laten gaan, maar cruisen aan minder dan 200 km/u houdt het enigszins comfortabel.

Geen perfecte windprotectie

Je hebt ook echt niet het gevoel om aan die snelheid door Duitsland te denderen. Het lijkt zo makkelijk en moeiteloos te gaan, terwijl je goed uit de wind zit en de machine zo rustig en gecontroleerd blijft. Toch is de windprotectie niet helemaal perfect. Ik verwachtte het eerlijk gezegd wel, met die supergrote voorruit en alle beschermingsstukken aan de benen. Toch krijg ik nog wat wind op de bovenkant mijn helm, waardoor je automatisch wat gebuktt gaat zitten om die windgeleiding te vermijden. Voor de rest zit bijna je ganse lichaam volledig uit de wind, zelfs je benen en voeten. De snelheidssensatie gaat er wat door verloren, maar het rijdt o zo ontspannend.

Duitse radiozenders

Ondertussen ben ik al voorbij Keulen en zit collega Tim nog niet eens in het vliegtuig. Volgens de ingebouwde gps zit ik mooi op schema, dus voorlopig geen zorgen. Ik knal de Marshall-speakers aan en ga op zoek naar een goede Duitse radiozender. 50 km later kom ik tot de conclusie dat die niet bestaat, of ik moet de DAB/FM-frequentie niet gevonden hebben. Bluetooth dan maar en al rijdend mee headbangen op eigen favorieten. Zelfs aan topsnelheid blijft die geluidskwaliteit verrassend goed. De speakers krijgen het zwaar te verduren, want ze moeten hun geluidsgolven niet alleen door de wind krijgen gestuurd, maar ook door een helm, een neksjaaltje over de oren en oorbescherming. Het maakt een saaie snelwegrit plots wel heel leuk.

Aan kruipsnelheid

Al 3 minuten goedgemaakt. Dit gaat veel te makkelijk. Maar je mag zoiets niet denken of er gebeurt iets wat negatieve invloed heeft: file. Gelukkig staat het verkeer niet volledig stil, dus ik blijf aan kruipsnelheid bollen. Toch verlies ik m’n goedgemaakte tijd en moet ik het tempo zo hoog mogelijk houden. De stukken met onbeperkte snelheid worden echter schaarser en vooral ook korter. Optrekken tot 190 km/u, afremmen tot 100 km/u. Weer optrekken tot 170, maar dan over een brug aan 120. En zo gaat het door gedurende kilometers aan een stuk. Steeds weer accelereren en snelheid minderen. En da’s niet zo gunstig voor het brandstofverbruik. Ik gok om in Frankfurt te geraken met één tankstop, dus nu is het ideale moment om dat te doen. Met nog dik 1 uur rijtijd, zal Tim nu wel aan het boarden zijn. Ondertussen tank ik de 24-litertank vol benzine, terwijl ik zelf ook even wat drink en eet. Geen tijd om dat rustig aan in de shop te doen, hier moet een race gewonnen worden!

Laatste etappe

Terwijl Tim nog even moet wachten om zijn laptop op te starten totdat het vliegtuig voldoende hoogtemeters heeft, druk ik alweer op de startknop en maak me op voor de laatste etappe. Na de verloren tanktijd moeten er nog wat minuten worden goedgemaakt om als eerste aan te komen in Frankfurt. Gelukkig is het niet te druk en kan het tempo snel de hoogte in. Daarbij is het bizar hoe snel je gewend geraakt aan die hogere snelheid. Aan 130 km/u lijkt het dan wel alsof je stilstaat.

Wie wint?

De bordjes met een vliegtuigsymbool komen in zicht. Ik ben er bijna. De verloren tijd heb ik niet meer kunnen goedmaken, maar ik zou toch voldoende over moeten hebben om voor Tim aan te komen. Hij moet immers nog uit het vliegtuig stappen en richting de uitgang van de luchthaven. Om 13u36 kom ik aan op de plaats van afspraak. Geen Tim te zien. Of verstopt hij zich ergens? Ik parkeer de BMW en nestel me chill op het achterzadel. 8 minuten later wandelt Tim teleurgesteld, maar wel met een lach op zijn gezicht, naar buiten. De motorfiets wint. Eigenlijk vrij makkelijk, want we zijn beiden vertrokken vanuit Brussel. Stel dus dat je in het oosten van het land woont, dan is de reistijd met de motor nog een stuk korter, en die met het vliegtuig heel wat langer. Bovendien ben ik helemaal ‘uitgewaaid’ en kan ik fris aan de meeting beginnen. Het is geen trip die je met een naked bike moet doen, want dat zou door de continue wind op je lichaam eerder een aanslag zijn. Maar met een BMW R 18 Transcontinental of eender welke comfortabele toermachine is het first class richting meeting.

Foto’s: Jarno Van Osch