Nico Blanckaert na topprestatie op de Honda Global Motorcycle Technician Contest

Wat een weelde voor de Benelux, op de Honda Global Motorcycle Technician Contest 2023 in Japan: de Nederlander Jos Pols scoorde er een zilveren plak, en met Nico Blanckaert van Motorcenter Westhoek Veurne vaardigde ook ons land een absolute topper af. Een podiumplaats zat er uiteindelijk nét niet in voor onze landgenoot. “Al zal ik er toch niet ver af geweest zijn”, lacht de West-Vlaming hartelijk. “Ik ben vooral trots dat ik bij de laatste tien van de 89.000 potentiële kandidaten ben geraakt!”

MotorNieuws: Eerst en vooral felicitaties met je wereldkampioenschap! Er zat helaas geen podiumplaats in voor jou, al gokken we dat de ervaring op zich al memorabel was?

Nico Blanckaert: “Absoluut, het was heel leerrijk. Door aan dergelijke wedstrijden deel te nemen, neem je altijd iets mee naar de toekomst. Het is niet omdat we al meer dan dertig jaar in de branche zitten, dat we niks meer kunnen bijleren, hé!” (lacht) “Je wordt op een manier getest die je nooit meemaakt in de werkplaats – voor dergelijke simulaties heb je gewoon de tijd niet. Echt voorbereiden is moeilijk. Natuurlijk kan je je best doen om zoveel mogelijk theorie in te studeren, maar pas op de dag zelf weet je wat er van je verwacht wordt – er waren vooraf geen weggevertjes of tips. Bij de start van de wedstrijd krijg je je casus voor de neus, en moet je eigenlijk instant aan de slag.”

“Voor elk van de vijf proeven kreeg je tien minuten de tijd, met telkens een pauze van twee minuten tussenin. Amper voldoende tijd om naar adem te happen.” (lacht) “Eventuele problemen in de ene proef neem je op die manier sowieso mee naar de volgende test, waardoor de stress wel opbouwt. Naar mijn aanvoelen was het vooral belangrijk om kalm te blijven, je eigen ervaring zo goed mogelijk te gebruiken en een beetje geluk hebben met de proef – er zijn altijd uitdagingen die je beter liggen dan andere. Sommige situaties heb je zelf al meegemaakt in de werkplaats, maar je kan even goed op een probleem stuiten dat je nog nooit eerder hebt opgelost. Voor alles een eerste keer!”

“Voor mij persoonlijk zat er geen Top 3 in, deze editie. Al zal ik er niet ver af geweest zijn, het zal ‘m in de details gezeten hebben. Als je er bij nadenkt, kan je er moeilijk rouwig om zijn: er zijn over de hele wereld 89.000 geregistreerde Honda-mechaniekers aan de slag. Dat ik al in dit selecte kransje van tien mechaniekers (in de FUN-categorie, nvdr.) ben geraakt, is op zich al een prestatie om trots op te zijn. Op wereldvlak was het voor Honda de allereerste keer dat ze deze competitie hebben georganiseerd, dus wilden ze ook tonen dat ze ook dat als de beste kunnen. Zo is Honda dan wel hé: àls ze iets doen, doen ze ‘t goed!” (lacht)

MN: Wat is jouw absolute sterkte qua mechaniek?

Blanckaert: “Vooral diagnose ligt me heel goed. Na de theoretische test en enkele assemblage-oefeningen kregen we een test voorgeschoteld met een defecte motor. Binnen de vijftig minuten dienden we die opgestart te krijgen, aangezien de machine volgens het scenario binnengekomen was met allerlei fouten. Daarbij rolde je van de ene panne in de andere. Had je na 40 minuten geen oplossing, dan kwam de organisatie met een oplossing, omdat de start noodzakelijk was voor het verdere verloop van de wedstrijd. Maar ik heb de hulp niet nodig gehad – die van mij was startensklaar binnen de tijd.”

MN: Moet je voor zo’n diagnose dan vooral in de weer met elektronische hulp, of val je toch terug op je kennis van de voorbije dertig jaar? 

Blanckaert: “Wel, een combinatie van beide. Ik zit al decennialang in het vak, van in de tijd van de ‘oude mechaniek’. Toen was het nog leuk, in die zin dat iedereen nog aan z’n motor kon sleutelen. Je had geen speciaal gereedschap nodig om je motor te repareren. Natuurlijk ben je sinds de komst van elektronica aangewezen op diagnosetoestellen, maar nadien moet je toch aan de slag met je ervaring en motorkennis om het probleem opgelost te krijgen. Die diagnosetoestellen zijn ook enkel hulpmiddelen als er zich een te detecteren probleem stelt – dan weet de computer bliksemsnel in welke richting je het probleem moet zoeken. Maar wat we ervaren is dat de problemen zich ook vaak stellen door oxidatie van connectoren en dergelijke – die de computer dus niet altijd ziet. Als die vervolgens besluit dat alles in orde is, maar jij merkt dat de motor niet goed draait, dan moet je terugvallen op je eigen kennis.”

“De jeugd leert tegenwoordig vooral werken met de diagnosetoestellen op moderne motoren. De uitdaging naar de toekomst toe zal vooral de zoektocht zijn naar mechaniekers die zowel goed zijn in het opsporen van defecten als in het effectief aanpakken ervan.”

MN: Je bent zelf geen onbekende in het ‘competitief sleutelen’. Al in het jaar 2000 won je de Belgische titel én behaalde je een tweede plaats in de Europese competitie van Honda. In hoeverre heb je die competitie nodig?

Blanckaert: “Voor mij persoonlijk is zo’n wedstrijd wel belangrijk: er zit uitdaging in, het werkt verrijkend. Tijdens de dagelijkse standaardopdrachten – olie verversen, remblokken of banden vervangen – sluipt al snel wat routine. Zo’n competitie daagt je uit om je limieten op te zoeken en houdt je een spiegel voor: in hoeverre ben je mee, en wat is je niveau? Heel interessant.”

“Zo’n wedstrijd is evenwel niet voor iedereen weggelegd: er staat constant wel iemand op je vingers te kijken, van de jury, over de cameramensen tot het aanwezige publiek. Elke beweging wordt onder een vergrootglas gelegd. Je mag die druk niet onderschatten. Er zijn veel goede mecaniciens in de wereld, maar tijdens de Honda Global Motorcycle Technician Contest  moet je ook stressbestendig zijn. Er is toch een bepaalde vorm van schrik bij veel mechaniekers: bang om af te gaan, of te moeten constateren dat hun niveau niet hoog genoeg is om zich te meten met de tegenstanders. Wat jammer is, want ik ben er zeker van dat die angst ongegrond is. Maar eigenlijk heb je niks te verliezen, enkel te winnen. Je begint altijd op de laatste plaats, en doe je ‘t goed, dan schuif je op, en heb je geluk, dan eindig je misschien wel op het podium. Dat is de mindset die je moet hebben om deel te nemen.”

MN: Atleten hebben vaak een ritueel of een trucje om rustig te blijven tijdens hun wedstrijd. Hoe ging jij om met de stress?

Blanckaert: “Er is niet meteen een trucje dat voor mij werkt om rustig te blijven. Al was mijn grote voordeel misschien wel de manier waarop wij al jaren werken: bij Motorcenter Westhoek zijn we bij de weinigen die echt nog klanten toelaten in de werkplaats zelf, op dagelijkse basis. Daarenboven heb ik dertig jaar lang avondles gegeven, waarbij cursisten rond mij staan te kijken hoe ik een bepaalde klus uitvoer. Het zelfvertrouwen dat je daarmee opbouwt en de innerlijke kalmte die ik heb om een taak te voltooien terwijl er mensen op je vingers staan te kijken, is een absolute bonus gebleken in Japan.”

MN: En nu? Tijd voor decompressie, of bereid je je meteen voor op een volgende editie? 

Blanckaert: “Als je mij nu vraagt of ik weer wil deelnemen, dan zeg ik resoluut neen. Ik heb de Belgische wedstrijd twee keer gewonnen, ben meerdere keren op of in de buurt van het podium geraakt op Europees vlak en heb ook het zogenaamde ‘wereldkampioenschap’ meegemaakt – voor mij is het even mooi geweest. Ik wil de andere Honda-mechaniekers ook de kans geven om het allemaal eens mee te maken. Alhoewel, zeg nooit nooit. Als het moment er is om in te schrijven, zit ik misschien wel weer te popelen om opnieuw mee te doen… De tijd zal het uitwijzen!” (lacht)

MN: Wat als je nu, na al die jaren sleutelen aan Honda’s, één favoriete machine moest uitkiezen?

Blanckaert: “Voor mij blijft de Honda CB750 Four uit 1969 het absolute summum, zowel uiterlijk als qua mechaniek. Een absoluut icoon, een prachtige machine, waarbij de mechaniek vol in beeld komt, van de carburatoren tot de vierdubbele uitlaat. Hoe mooi en goed de moderne machines ook zijn, ze zullen naar mijn gevoel nooit de status van de CB750 Four bereiken.”