Reportage 100 Colls: Alcolverslaving
Zoveel mogelijk cols rijden op 48 uur tijd, dat is in een notendop wat me te wachten staat tijdens ‘100 Colls’. Het evenement vindt plaats in Catalunya, Spanje en belooft bijzonder spectaculair en als een droomrit voor iedere motorrijder te worden. Maar er was één factor waar ik minder rekening mee had gehouden…
Voorbereiding
100 Colls vindt het laatste weekend van april plaats, maar de voorbereidingen voor de deelnemers starten al maanden op voorhand. Je krijgt namelijk een fysieke topografische kaart opgestuurd van het ‘werkgebied’, dat zich uitstrekt van Tarragona tot Andorra en Perpignan in Zuid-Frankrijk. Daartussenin liggen de 100 cols, maar in werkelijkheid zijn het er wat meer. Iedere col krijgt een kleurtje en een score. Groene cols zijn makkelijk bereikbaar, liggen laag en scoren weinig punten, terwijl het pad naar de zwarte cols een stuk moeilijker, technischer en vooral langer is. Daartussenin heb je nog blauwe en rode cols zodat je weet wat de moeilijkheidsgraad is, vergelijkbaar met de kleuraanduiding voor skipistes. En dan kan het plannen beginnen.
Plannen maar!
Doe ik de noordkant en trek ik daarna naar het zuiden? Maar haal ik dat wel op tijd? Doe ik beter drie rode cols in plaats van één zwarte? Maar die zwarte is wel meer punten waard. De bedoeling is in ieder geval om op het einde van de drie dagen zoveel mogelijk punten te verzamelen. De routeplanning is met andere woorden helemaal vrij. Je ziet waar de cols liggen en al de rest is aan jou. Het moeilijkste is om de cols te vinden op software als Google Maps of bijvoorbeeld TomTom. Je krijgt wel de straatnaam, maar weet dus niet altijd waar het exacte hoogste punt op die straat ligt. Want daar is de ‘col’ en daar moet je dus passeren.
Gebied ontdekken
De maximaal 300 deelnemers rijden van vrijdagnamiddag 13u00 tot 21u00, zaterdag van 07u00 tot 21u00 en zondag van 07u00 tot 13u00. 48 uur in totaal, min de verplichte nachtrust van twee keer 10 uur. Ik kies ervoor om te beginnen met de noordelijkste col en zo mijn weg naar onder te banen, terwijl ik zoveel mogelijk zwarte en rode cols passeer. Dat is tactisch niet de allerbeste keuze, omdat je te veel kilometers maakt, maar ik ga ook niet voor de overwinning. Ik wil dit jaar zoveel mogelijk van het gebied ontdekken, waardoor ik er ook voor kies om omwegen te maken om de cols te verbinden en dus niet een col ‘aantik’ om daarna weer via dezelfde weg terug te rijden. Hoewel je de rijtijd vrij kunt kiezen, heb ik mijn routes wel gemaakt op het maximaal aantal uur per dag dat gereden kan worden. Als je er toch bent… Maar je kunt dus ook om 19u00 stoppen om dan een rustige avond te hebben, en de volgende dag lekker om 10u00 te vertrekken. Iedereen doet wat die wil.
Het materiaal
Middels een tracker wordt je positie bijgehouden door het team achter 100 Colls. Daarmee zien ze dus ook welke cols je gepasseerd bent. Tot slot heb je nog een speciale app nodig op je smartphone zodat je een melding krijgt als je het ‘colpunt’ gepasseerd bent en weet dat je op zoek kunt gaan naar de volgende. Daarvoor gebruikte ik het superhandige Quad Lock-systeem zodat ik steeds zicht had op mijn smartphone (aanrader!). Tot slot van de voorbereiding en wellicht het belangrijkst van allemaal: de motorkeuze. Die viel op een Suzuki GSX-S1000GX. Comfortabel, uitgerust met elektronische vering, cruisecontrol, handvatverwarming, quickshifter, comfortzadel, zijkoffers, voldoende power in de viercilinder en vooral betrouwbaar. Let’s go!
Proloog – 1.225 km van thuis naar Zuid-Frankrijk
Tegen deze rit zag ik het meest op. Autosnelwegen rijden op de motor is saai. Je zit stil, kunt geen muziek luisteren en hebt continu windgeluid. Bovendien ziet het weer er niet al te best uit, met wellicht wat buien die over me zullen passeren. Regenbuien, voor alle duidelijkheid. Want wie verwacht er nu sneeuw na ocharme een uurtje rijden? Ik zal nooit nog hetzelfde kijken naar de Baraque de Fraiture in de Ardennen, want 5 minuten rijden door 3 graden en sneeuw blijft blijkbaar nog 1.100 km in je lijf zitten. Een slecht begin van de rit, met andere woorden, maar eenmaal ik zak in hoogtemeters wordt het warmer en warmer. Gelukkig ben ik niet doornat geworden en beschermt het windscherm van de Suzuki voldoende om mijn lijf uit te wind te houden. De handvatverwarming draait wel overuren om mijn ijsvingers warm te krijgen.
Rit van niets
En dan kom je in Frankrijk terecht en mag je 130 km/u rijden, dan passeer je een tolpoort, dan moet je weer tanken, dan eens eten, en voor je het weet, ben je bijna op je bestemming. Een rit van niets, zo leek het wel. Dat heeft uiteraard te maken met het uitstekende comfort van de GSX-S1000GX, want op een naked bike zonder cruisecontrol wordt dit iets helemaal anders. Na de sneeuwbui in de Ardennen heb ik de rest van de rit geen druppel regen meer gehad, op de laatste 10 km tot de B&B na. Het blijft de hele nacht regenen, maar de vriendelijke gastvrouw verzekert me dat morgen de zon zal schijnen. En ze heeft nog gelijk ook!
Dag 1 – 425 km door Frankrijk en Spanje
Om 13u00 starten de 100 Colls, dus ik maak gebruik in de ochtend om goed uit te slapen, stevig te ontbijten en mijn motor te poetsen voor de geplande fotoshoot. Met een stralende zon in de rug belooft het een mooie driedaagse te worden en ik start om 13u00 stipt op de eerste col. Net als ik het colpunt passeer, zie ik al een andere motorfiets op de grond liggen. Een man is er gevallen op een parking tijdens een stapvoets manoeuvre. Ik help zijn gloednieuwe Honda Transalp recht, gelukkig zonder schade, en ook zijn avontuur kan beginnen. Letterlijk 15 minuten later word ik bijna van de weg gekegeld door een BMW GS-rijder die compleet op mijn rijvak uit de bocht komt. Ik beland net niet naast de weg en hij vervolgt zijn weg zonder stoppen, hand opsteken of enig excusegebaar. Gezellig begin…
Op schema
De eerste cols worden vlotjes afgetikt en ik zit perfect op schema om op het einde van de dag tijdig in het hotel te zijn. Het is namelijk essentieel dat je daar om 21u00 ten laatste bent, want anders moet je de dag erna nog eerst terugrijden naar het punt waar je om 21u00 was. Op dat moment valt de tracker namelijk uit. De prachtige wegen, het gebrek aan verkeer en de uitzonderlijke cols die ik passeer, doen me continu met een lach op mijn gezicht rijden. Dit is motorrijden waarvoor het bedoeld is. Wat een geweldige ervaring! Nu al. Maar dan slaat het weer om.
Kamikazefazant
De regen blijft gelukkig nog uit, maar er komt steeds meer bewolking. De toppen van de hoge cols zitten in de mist, en dat maakt het rijden er niet plezanter op. Ik zie niks, ben continu de mistdruppels van mijn vizier aan het vegen en bovendien is het ook erg koud. Zo koud dat ik op een van de hoogste cols die dag sneeuw krijg. Alweer! Wat is dat toch met die sneeuw. Ik hoopte deze dagen lekker in het zonnetje te rijden. Maar ik laat me niet doen door de tegenslag en zet mijn weg voort aan het vooropgestelde tempo. Zelfs een kamikazefazant die ik op een haar na mis, kan daar geen verandering in brengen. Het is op sommige plekken wel gevaarlijk glad. Zo rijd ik in een dorpje achter een BMW die net niet de vangrail kust na een mislukte drift. De beide jongens in de auto kunnen ermee lachen, maar ik denk wel dat hun zetelbekleding was poetswerk kan gebruiken.
Top 30 na dag 1
Op het einde van de dag heb ik een halfuur over en besluit ik nog een extra col toe te voegen. Het zal een kwestie van minuten worden, want ik vind het punt niet. Ik rijd de lange weg nog wat verder af tot ik echt geen tijd meer over heb en moet terugkeren om tijdig in het hotel te zijn. Als ik tijdens het avondeten de organisatie vraag of ik die laatste col nu bereikt heb, blijkt dat ik er slechts 5 km van verwijderd was. Pijnlijk, want het was er een die veel punten waard was. Toch sta ik in het klassement na dag 1 op een mooie 29e plaats.
Dag 2 – 860 km en 860 liter regen
De tweede dag wordt een behoorlijk pittige. Er staat 860 km op het programma en bijna 30 cols. Maar ’s ochtends vroeg regent het al en dat betekent dus ook dat alle wegen nat en glad zijn. De eerste col is al meteen een speciale, want ik rij er steil omhoog over een soort landbouwweg tussen de koeien. Leuk in het begin, maar verschieten als er ineens een koe voor je opduikt als je eenmaal hoger en in de – je raadt het al – mist aan het rijden bent. Gelukkig zijn de dieren heel rustig en gaan ze mooi aan de kant. Het uitzicht op de top is spectaculair. Althans, zo kan ik het me voorstellen, want met de dikke mist is er helaas niets te zien.
Alweer sneeuw!?
Op naar de volgende en hopelijk daar wat meer geluk. Maar de wolken verdwijnen niet en het blijft de hele dag mistig op de bergtoppen. In Andorra rijden we zelfs door de volle sneeuw op de hoogste col. Drie dagen op rij sneeuw, wie had dat durven denken? Net na mijn doorgang in de vallei van Andorra wordt de bergpas afgesloten voor verkeer. Terecht, want het is levensgevaarlijk om te motorrijden in deze condities. De natte handschoenen bevriezen helemaal en ik krijg mijn vingers niet opgewarmd, ondanks de handvatverwarming. Ook mijn helmvizier slaat helemaal aan door het grote temperatuurverschil, waardoor ik mijn vizier openzet en de schuine sneeuwval uit mijn ogen probeer te houden. Gelukkig heb ik wel lange benen zodat ik mijn voeten kan zetten als de motor aan het glijden gaat, maar ik heb ze niet nodig gehad en kan heelhuids weer uit Andorra rijden. Het voordeel van dit alles is dat ik er drie dikke cols heb kunnen aftikken, wat natuurlijk aardig helpt voor het puntensaldo.
Ei in de broek
De rest van de dag is er regen, regen en nog eens regen. Op zich heb ik daar fysiek geen problemen mee tijdens het rijden, want met een goed regenpak worden enkel je handen wat nat. Maar op dit soort wegen is het zo nat en glad dat je nergens gas kunt geven en je ook continu met een ei in je broek aan het rijden bent. Ontspannend is het dus niet bepaald, al zeker niet als je nog 400 km moet rijden.
Benzinenood
Tegen het einde van de dag zit ik nog op schema, maar ik kom in benzinenood. Het is nog 35 km tot het volgende tankstation en mijn actieradius geeft nog 36 km aan. Maar ik moet nog over een lange pas van meer dan 20 km. En niet alle tankstations die mijn TomTom aangeeft, bestaan ook daadwerkelijk. Ik kan het risico dus niet nemen en moet op zoek naar het dichtstbijzijnde benzinestation. Dat neemt een halfuur extra in beslag, en die tijd kan ik niet meer goedmaken. Ai! Een probleem voor morgen.
Dag 3 – 510 km tot het eindpunt
Door mijn benzinepech van gisteren, moet ik mijn route van dag 3 aanpassen om om 13u00 tijdig aan te komen op het eindpunt. Maar eerst moet ik nog een halfuur in de verkeerde richting terugrijden om te starten waar ik gisteren om 21u00 geëindigd was. Geen cadeau, want ik verlies er in totaal dus een uur mee. En ik stond zo mooi op een 19e plaats in het klassement na de monsterrit van gisteren. Och ja, een streepje meer gas, zeker? Dat kan, want de zon schijnt vandaag én de 152 pk sterke viercilinder van de Suzuki heeft er weer zin in. Aan een ‘sportief’ tempo probeer ik de verloren tijd op alle mogelijke manieren goed te maken, maar ik vind drie colpunten niet en krijg daar dus ook geen punten voor. Tijd om toch op zoek te gaan, heb ik niet en dus vervolg ik mijn geplande route.
Kale banden
In aanvalsmodus vraag ik het laatste rubber dat nog op mijn banden zit. Ze zijn zo goed als kaal, zie ik bij de laatste benzinestop. Nog twee uur tot het einde en ik pers er alles uit. Net zoals de wolken. Natuurlijk. Kale banden, regen, tijdsnood, gemiste cols, vandaag is duidelijk niet mijn dag. De laatste loodjes wegen het zwaarst, dat mag ook duidelijk zijn. Gelukkig ben ik toch op tijd bij de finish, waar we worden verwend met een heerlijke maaltijd en de prijsuitreiking. Uiteindelijk land ik op een verdienstelijke 29e plaats, wat blijkbaar niet slecht is voor een eerste deelname. Had ik de benzinefout van dag 2 niet gemaakt en op dag 3 alle cols kunnen rijden zoals gepland, zat een top 20 en zelfs top 10 erin. Och ja, als als als…
Epiloog – 1.388 km naar thuis
Mijn banden zijn compleet op en ik moet de laatste dag nog 1.400 km rijden. Probleem, want het is zondag en er zijn geen bandencentrales open. Ik besluit al een stuk naar het noorden te rijden en te overnachten in Perpignan. Daar kan ik morgenvroeg mijn banden laten wisselen en dan de reis richting thuis aanvangen. Zo gezegd, zo gebeurd, maar het regent pijpenstelen. Blijkbaar, zo hoorde ik van de B&B-mevrouw, heeft het hier een jaar niet meer geregend. Uitgerekend als ik er ben, met kale en nu dus nieuwe banden, uiteraard wel. Ik weet niet wat spannender is. Door hevige regen rijden met kale banden, of met gloednieuwe rubbers? Het houdt me in ieder geval wakker. Gelukkig houdt het eindelijk op met dat vervelende gedruppel na twee uur rijden. De rest van de rit heb ik geen regen meer gehad. Sterker nog; het is bij thuiskomst meer dan 20 graden Celsius en de zon schijnt er volop. Volgend jaar ‘10 Colls Ardennen Edition’?
