Vier minuten vragenvuur: Moto Guzzi Stelvio
Onze man reed in Almeria met de nieuwe Moto Guzzi Stelvio en liet z’n dos cerveza’s even staan om z’n eerste indrukken mee te geven.
Motornieuws: De Moto Guzzi Stelvio is gloednieuw, correct?
Pieter Ryckaert: Absoluut. Met dien verstande dat het blok is afgeleid van de Mandello, met dezelfde 115 pk en 104 NM aan koppel, enkel de versnellingsbak is wat geoptimaliseerd voor een allroad. Maar daarnaast is hij helemaal nieuw. Het frame is stijver, de achterbrug met cardan ook. Met het oog op allroad gebruik.
MN: Wat is er met de vorige Stelvio gebeurd, vragen we ons spontaan af?
Ryckaert: Dat deed ik ook, dus vroeg ik het aan wat Guzzi-mensen hier in Almeria. Blijkt dat die de milieunormen niet kon volgen en ze waren te druk bezig met andere modellen. Dat is een antwoord dat ten voeten uit Guzzi is. “We waren te druk bezig met wat anders en zijn de Stelvio vergeten doorontwikkelen.”
MW: Hoe rijdt de nieuwe dan?
Ryckaert: Wel, best goed. Typisch Guzzi erg veel koppel onderin, goed om in vierde versnelling bij minder dan 1.200 toeren vanaf een rotonde weg te raken zonder bokken. Bij 7.000 is de fut eruit, maar tot dan is het best geestig. Qua sturen moet je wennen aan het ‘vallen’ in de bocht, maar eens je daaraan gewend bent kan je het ten volle benutten en de Stelvio stevig de bocht in gooien. Er zit wat onbalans tussen de Sachs voorveer die vrij zacht staat afgeveerd en de stevige KYB achterveer. Collega’s hadden daar soms wat last van, maar ik vond het niet storend. Enkel bij hard aanremmen durfde de achterkant wat te gaan zoeken, maar verder erg fijn gereden hier op de Spaanse Stelvio.
MN: Spaanse Stelvio? Qué?
Ryckaert: Ja, er is hier een bergweg die ze de Spaanse Stelvio noemen. Maar hij rijdt een stuk vlotter dan dat onding bij Bormio. Zelfs de Italiaanse voorrijder gaf dat grif toe. Het was uitleven op de Spaanse Stelvio met de Italiaanse Moto Guzzi Stelvio, zeg maar.
MN: Aanrader dus, die Stelvio?
Ryckaert: De Spaanse zeker.
MN: De Italiaanse niet dan?
Ryckaert: Het is een Guzzi. Dat betekent dat je een motor krijgt die door mensenhanden is gemaakt. En dan krijg je dingen als carterdelen die danig van kleur verschillen. Als je ‘m in eerste trapt sta je meteen ene halve meter verder en het FFS radarsysteem dat erop zit moet je waarschuwen voor een aanrijding, maar doet dat met een knipperlichtje dat nauwelijks waarneembaar is voor het menselijke oog en een piepje dat met de grens van het ultrasone flirt. Er zijn een heleboel van die kleine dingetjes. Maar het is een Guzzi en die vergeef je alles.
MN: Waarom dan wel?
Ryckaert: Omdat ik steeds vrolijk word van Guzzi’s. Bekijk het zo. Ik heb thuis een kater rondlopen die constant eten pikt, heel het huis vol korrels sproeit als hij de kattebak gebruikt en omdat hij deuren kan openen komt hij me te pas en te onpas wakker maken. Maar het is zo’n vrolijk, sympathiek beest dat ik er onmogelijk boos op kan worden. De Guzzi Stelvio roept bij mij exact dezelfde sympathie op. Je sakkert. Een hele hoop af, maar toch rij ik er breed glimlachend mee rond.
MN: We snappen het, denken we…
Ryckaert: Een Guzzi snap je of je snapt ‘m niet. Het is een motor voor kattenliefhebbers. Zoiets.
MN: En wat als je geen kattenliefhebber bent?
Ryckaert: Dan zijn er alternatieven als de Ducati Multistrada V2 en de Honda Africa TWin Adventure Sport. De Guzzi Stelvio is net wat goedkoper af standaard, maar dan zit er ook weinig op qua opties. Die opties zijn trouwens allemaal stuk voor stuk verkrijgbaar. Je moet niks met packs gaan klooien of opties gaan leasen. Zoals ik al zei: Guzzi is een geweldig sympathiek merk en de Stelvio is daarvan een uitstekende exponent.
