Bestemming Noordkaap deel 1: op zoek naar het einde van de wereld

Mythische bestemmingen en motorrijders: het zijn twee handen op één buik. We beschouwen elke verre uithoek, extreme punt, hoogste top of laagste dal als perfecte aanleiding om onze tweewieler op te blinken, de koffers aan te binden en op avontuur te trekken. En zo komt het dat ik na een stevige voorbereiding en maandenlang reikhalzend uitkijken op een vroege zaterdagochtend gepakt en gezakt de eerste versnelling aantik, bestemming Noordkaap.

FOTO’S: Quinten Ruelens & Tobias Lory

Etappe 1: Ekeren – Kiel – Oslo

It’s not about the destination, it’s about the journey. Een waarheid die klopt als een bus als je met de motor een mystieke bestemming als de Noordkaap opzoekt. Maar vooraleer die journey echt memorabel begint te worden, moeten we toch eerst kilometers vreten. Reisgezel Joris zal de trip ondernemen met een Moto Morini X-Cape 650 uitgerust met de driedelige kofferset. De X-Cape heeft – behalve een toepasselijke titel voor deze onderneming – z’n plaats als oerdegelijke, betaalbare allroader intussen opgeëist in dit drukbezochte segment. Geen overdreven kracht of bijzonderheden, gewoon souplesse, veelzijdigheid en comfort. Ik krijg voogdij over de Suzuki GSX S1000GX sport-touringmotor uitgerust met het Touring-accessoirepakket. Voorzien van makkelijk hanteerbare power, een droom van een automatische ophanging en een comfortzadel. We spreken voor vertrek alvast af dat ik nooit zelf mag beginnen over zadelpijn.

Twee verschillende karakters, dus (en dan doel ik vooral op de motoren), maar met hetzelfde doel. De snelweg brengt ons opvallend vlot vanuit het mondaine Ekeren tot aan het Duitse Kiel. Daar betreden we ’s anderendaags omstreeks 14u het autodek van de Color Fantasy: ’s werelds grootste cruiseschip dat ook voertuigen kan vervoeren. Dankzij deze strategie vermijden we een flink aantal uren aan saaie kilometers, staan we de volgende ochtend meteen in Noorwegen én hebben we meteen een overnachtplek. Win-win-win. Helaas was dat laatste niet van toepassing tijdens het obligatoire casinobezoek aan boord van het schip. Maar goed. Een biertje op het zonnedek, een cocktail met een magnifiek uitzicht op de ondergaande zon en een laatste blik op de reisplannen doen ons alleen maar nog meer zin hebben in wat gaat komen. Tijd om de kajuit op te zoeken.

Etappe 2: Oslo – Bergen

Eens aangemeerd in Oslo, rijden we zonder omkijken naar Bergen. Het eerste deel van deze etappe leidt ons door een landschap dat we nadien eigenlijk niet meer zullen tegenkomen. Waar we de komende dagen om de oren zullen geslagen worden met staalblauw fjorden en machtige watervallen, brengt deze weg ons over plateau’s en door de bergen naar, wel, Bergen.

Al staat ons onderweg wel een wake-up call te wachten. Na een ruime bocht zien we plots enkele auto’s stilstaan op de weg met naast de weg een stomende Tesla met de airbags open geplooid en het koetswerk naar binnen. De wagen was slechts ettelijke minuten voor onze passage in de berm beland. De inzittenden, twee jonge kinderen en hun grootouders, waren nog maar net bevrijd met de hulp van omstaanders. De ogenschijnlijk rustige bergpas stond al snel vol met auto’s en passanten die hielpen waar kon, en omdat onze aanwezigheid iets te hard op ramptoerisme begon te gelijken besluiten we om door te rijden. Aan halve snelheid, weliswaar.

Etappe 3: Bergen – Geiranger

Ter hoogte van Bergen gaat onze route nu écht noordwaarts. En daarmee begint ook het ferryhoppen. Autoferry’s moeten zowat de belangrijkste variant van openbaar vervoer zijn in west-Noorwegen, en gelukkig betekent dat ook dat het hele overzetbotensysteem bijzonder soepel verloopt. Zeker in het eerste deel van de trip moeten we nooit meer dan 20 minuten wachten op een overzet. Bovendien mogen we meestal de wachtende campers voorbijsteken – al is dat afhankelijk van het humeur van de ferry-medewerkers. Via de app FerryPay hebben we op voorhand onze nummerplaten ingegeven, zodat elke vaart achteraf gefactureerd wordt en je aan boord je betaalkaart niet telkens moet bovenhalen.

Change of plans

Tijdens een van de overzettochtjes slaan we een praatje met een Noorse collega-motorrijder. Na de standaard “Where’re you from”-babbel, vertellen we hem over onze plannen de komende dagen. “You’ve heard the news about Trollstigen, right?”, vraagt de man ons. “Hoezo?”, is op ons gezicht af te lezen. Blijkbaar is de befaamde Trollenweg, een toeristische route langs indrukwekkende uitzichtpunten en met als apotheose een steile kronkelweg met 11 haarspeldbochten, erg recent afgesloten voor alle verkeer. Door meerdere rotsverschuivingen besliste de overheid omwille van veiligheidsredenen de route af te sluiten voor de rest van het jaar. Damn. Deze legendarische motorweg stond natuurlijk bovenaan onze must do’s tijdens deze trip. We plotten tijdens de rest van de vaart een alternatieve route uit. Dat is snel gebeurd – er is er maar één – dus we rijden opnieuw even enthousiast als voordien de ferry weer af.

Vervolgens brengt onze route ons langs de Gamle Strynefjellsvegen. Deze historisch belangrijke weg (weetje: Gamle is Noors voor “oud”) is een echte toeristenroute, want je vermijdt hiermee de moderne en snellere maar saaiere tunnelweg. In de plaats rijd je (zelfs in juni) langs zomerse sneeuwhoopjes en krijg je een prachtig uitzicht over meertjes en watervallen. Bovendien word je als motorrijder getrakteerd op leuke bochten en uitdagende gravel. Kolfje naar de hand van de X-Cape. De GSX S1000-GX is op papier minder in z’n sas op zulke ondergrond, maar laat zich – zelfs volgepakt – allerminst uit z’n lood slaan.

Red Dead Redemption

Van het ene hoogtepunt naar het andere – letterlijk. Want deze weg eindigt ongeveer waar je kan afdraaien richting de Dalsnibba: een bergweg die je naar een hoogte van 1.500 meter brengt tot op een onwaarschijnlijk uitzichtpunt op het Geirangerfjord. “Klinkt mooi.”, hoor ik jullie luidop denken. “Maar waar zijn de foto’s?”, Wel, eens we de start van de Dalsnibba indraaiden werden we verwelkomd door een tolpoort en de mededeling dat we 170 Noorse kronen (zo’n kleine 15 euro) per motorfiets mochten ophoesten om door te mogen. De vele (gratis) uitzichtpunten en overige prachtige natuur en dito wegen die ons nog te wachten stonden in het achterhoofd, leek het ons niet de moeite. Mogelijks een vergissing, maar eerlijk gezegd waren we het al snel vergeten. Temeer door het ongelofelijke decor dat onze weg naar Geiranger sierde en waardoor we ons in het videospel Red Dead Redemption waanden – op een stalen ros, weliswaar. En met minder bandieten en vrouwen van lichte zeden in de struiken. En minder beschonken.

Noorse humor?

Eens in de buurt van Geiranger wordt het tijd om onze tenten op te zetten. We rijden langs een aantal prachtige, enorme tuinen die uitkijken op het water. De ultieme tentplek-voor-een nacht, daar zijn we het meteen over eens. In de Scandinavische landen geldt het allemansrecht, wat voorschrijft dat je zelfs op particuliere grond voor één nacht je tent mag opzetten in de natuur. Eén van de voorwaarden, echter, is dat je minstens 70 meter verwijderd moet blijven van woningen, en liefst ook toestemming krijgt van de eigenaar. Daarom bellen we aan bij enkele huizen om toestemming te vragen. De derde eigenaar die we de vraag stellen, een iets oudere man, ziet er geen graten in, dus we rijden opgewekt zijn tuinpad op en zoeken een geschikt plaatsje.

Niet veel later zien we in de verte een jong koppel-met-hond dat enigszins driest naar ons toe komt gewandeld. Het wordt al snel duidelijk dat ze niet zo blij zijn om hier motorfietsen te zien, maar alleszins hebben we toestemming van de eigenaar, toch? Niet dus. Het jonge koppel blijkt de echte eigenaar van de grond te zijn, en de oudere heer die we aanspraken de vader van de jongeman. Die was blijkbaar gewoon toevallig op bezoek, en vond het wel lollig om ons op bezoek te hebben. Zoonlief blijkbaar iets minder. Een vorm van Noorse humor? Of een oprecht misverstand? Alleszins, geen tijd meer om een nieuwe wildkampeerspot te vinden, dus rijden we braaf verder naar een camping. Die vinden we aan het Geirangerfjord. Van daaruit gaat het richting Trondheim en Bodø, maar daarover meer in deel 2 dat over enkele dagen online komt.