Brussel - Dakar Deel 4: naar de Lac Rose!

Onze Man reed met de Kawasaki Versys 1000 SE van Brussel naar Dakar. Een uitdaging voor man en machine die we in een vijfdelige reeks brengen. Deel vier begint in Nouakchott net voor de grens met Senegal en eindigt aan het mythische Lac Rose.

Hitte in Mauritanië

Mauritanië is om heel wat redenen niet de meest populaire reisbestemming, maar voor wie van de woestijn houdt, is het één van de mooiste landen die er zijn. Tussen de steden Nouadhibou en de hoofdstand Nouakchott is er niks. Behalve heel veel woestijn, een uitzonderlijke natuurpracht en veel hitte. Het was goed om na een dag die vooral omwille van de hitte uitputtend was, in een goed hotel te slapen.

Vlucht uit Nouakchott

Die liggen niet dik gezaaid in Mauritanië, maar hotel Florida is er eentje van. Gebouwd met het spaargeld van een Mauritaniër die lang en hard werkte in de VS en nu in eigen land zijn ultieme droom wil waar maken: een eigen hotel uitbaten. Je kunt niet anders dan bewondering koesteren voor die man. Omwillen van zijn vriendelijkheid en vooral de liefde voor een land dat moeilijk lief te hebben is. Mauritanië is immers een land in isolatie. Het is pas sinds 2007 dat de slavernij er officieel is afgeschaft, maar het is wel duidelijk dat er nog steeds alles tussen een paar tienduizend en honderdduizend slaven zijn. Meestal zware Mauritaniërs die eigendom zijn van hun heersers. En in erbarmelijke omstandigheden leven en sterven. Misschien brengen de recente verkiezingen daar verandering in. En laat die verkiezingen nu net plaatsvinden op de dag waarop wij uit Nouakchott richting Senegal wilden rijden. De hoteleigenaar spoorde ons aan om zo vroeg mogelijk te vertrekken. Want “gegarandeerd dat er met de verkiezingen ook rellen uitbreken. En dan wil je hier niet zijn.” Gouden advies. En wij dus voor dag en dauw in het zadel van de Kawasaki Versys 1000 SE. Weg uit Nouakchott voor de poppen daar aan het dansen gingen.

Corrupte douaniers

Toen ik in 2011 voor het eerst van Parijs naar Dakar reed, ging dat via de grensovergang in Rosso. Voor zover ik weet, één van de meest corrupte douaneposten in Afrika. En dat wil al wat zeggen. Een paar uur ruzie maken, uiteindelijk toch veel geld betaald en een vergunning voor één dag gekregen. Niet voor herhaling vatbaar. Omdat we nog net voor het regenseizoen waren, leek de minder bekende grensovergang in Diama nu de beste keuze. Wegens minder corrupt, kleiner en ook veel rustiger. De reden daarvoor: de enige weg die er naartoe loopt is een piste in erbarmelijke staat. Tijdens of na het regenseizoen kom je er gewoon niet door. Met nog een paar dagen voor het zou beginnen regenen voor de boeg, konden we de gok nog wagen.

Nieuwe vrienden

Bij het oprijden van de piste, kwamen we zowaar een Spaans koppel tegen dat een jaar lang door Afrika gaat trekken met een omgebouwde Mercedes truck. Om jaloers op te worden. Maar vooral ook heel aangename mensen. Dat bleek een paar uur nadat we hen hadden ontmoet bij het begin van de piste. Die voert je door het hinterland van Mauritanië en aan de begroeiing zie je dat je in de nabijheid van een grote rivier bent. Hier zie je voor het eerst bomen en planten die duidelijk thuishoren in zwart Afrika. De piste is erg slecht en de vibraties van de kleine richeltjes zijn om gek van de worden. Toch trilt er niks los van de Kawa en de motor houdt zich goed in deze extreme hitte. De rijder ziet af, maar er is geen andere optie dan te blijven rijden en toch een beetje rijwind te hebben. Het is hier zo mogelijk nog desolater dan in de woestijn. Hier voel je je echt alleen op de wereld.

Gesloten grens

Een kleine drie uur later kwam ik aan bij de grens met Senegal. De grenspost van Diama was…gesloten. Met de verkiezingen was er aan de Mauritaanse kant gewoon niemand te bespeuren. Een Nieuw-Zeelander die in Duitsland een Ténéré gehuurd had, stond hier al sinds 7 u ’s morgens en had al een paar keer een update gekregen. Het meest recente nieuws was dat de grens om 14 u zou opengaan. Mooi, nog een uurtje wachten. Een half uur later kwam het nieuws dat het 17 u werd. Op dat moment kwamen de fotograaf én het Spaanse koppel met de Mercedes-truck ook aan. Die laatsten boden onmiddellijk aan om bij hen ’s avonds te eten, want het zag er eerlijk gezegd naar uit dat de grens gewoon niet meer open ging op deze verkiezingsdag en dat we de nacht naast de motor zouden doorbrengen. De wetenschap dat we tenminste iets om te eten zullen hebben, maaktedat we ons niet al te veel zorgen hoefden te maken.

In Senegal

En dan, zonder enige waarschuwing of aanleiding, ging de grenspost open. Een uurtje aan de Mauritaanse kant, twee uur aan de Senegalese zijde, en we waren de grens over. In totaal waren we 90 euro per persoon kwijt en alles ging vlot. Wat een verschil met de grens in Rosso een uur of twee oostelijk.

Let op: zonder de juiste papieren komt je er  ook hier niet over. De Nieuw-Zeelander – die al van 7 uur ’s morgens stond aan te schuiven – kwam Senegal niet in die dag. Nochtans had hij alle papieren, maar niet het visum. Op het internet staat duidelijk dat dit niet meer nodig is, maar er is geen internet aan de grens en op de printlijst van de douanier stond het nog anders. Dat de lijst wellicht 10 jaar oud is, maakte geen verschil, de Nieuw-Zeelander kon rechtsomkeer maken. Terug naar Nouakchott om in de ambassade van zijn land een visum aan te vragen. Zelfs een poging tot omkopen van de douanier leverde niks op. Zo zie je maar.

Saint Louis: korte stop

Hoe dan ook, we waren in Senegal en dat betekende dat we nog twee stops voor de boeg hadden. Eentje in Saint Louis, net over de grens en de volgende aan het mythische Lac Rose, de legendarische aankomstplaats van de Dakar Rally. Saint Louis is traditioneel leuk om te verkennen, maar daar houdt het dan ook op. De stad die ooit de hoofdstad was van West-Afrika en nu als werelderfgoed erkend is door Unesco, herinnert nog aan de dagen van grandeur met zijn gebouwen. Maar Afrikanen hebben wel belangrijker dingen te doen dan unieke gebouwen onderhouden…het verval van de historische gebouwen is daar het bewijs van.

N(i)et zoals de helden

Wie een motor heeft met nog meer off-road capaciteiten dan de Versys, kiest beter voor Lompoul dan Saint Louis. Het is een uurtje of twee verder richting Dakar, maar je slaapt er in prachtige tentenkampen in de duinen langs de Atlantische -Oceaan. Van daaruit rijd je een uur of twee langs het strand, net zoals de helden van de Dakar het vroeger deden, om uiteindelijk via de duinen naar de Lac Rose te rijden.

Lac Rose

Wij kozen er logischerwijs voor om met de Versys via de harde pistes van het binnenland naar de Lac Rose te rijden. Nu ja, hard, je komt er toch vrij lange zandstroken tegen en dus was het zaak om de bandendruk in de Bridgestone A41’s te verlagen naar anderhalve bar in plaats van de standaard 2.4. Het maakt echt een groot verschil en het geeft je het vertrouwen om aan hoge(re) snelheid door het zand te rijden. Wat dan weer het zandrijden op zich een stuk makkelijker maakt.

En zo kwam het dat we op een dag waarop hitte en vochtigheid elkaar naar de kroon staken, aankwamen aan het Roze Meer. Fotograaf Manu, videograaf Yassine Benberka en Gunther Kindermann waren voorop gereden en stonden aan de rand van het meer met een touw te wachten. Kwestie van een geïmproviseerd finishlint bij de hand te hebben. Maar het was even voor die drie me in het oog kregen, dat ik al stopte aan het meer.

(Nog niet) gedaan

Een memorabel moment. 7.000 kilometer flitsten aan me voorbij. Hitte, moeilijke stroken, twijfels, douaneposten, vermoeidheid, blijdschap, euforie… het kwam allemaal in me op in wat misschien wel mijn meest emotionele minuut ooit op een motorfiets was.

De uitdaging zat er op en enkele minuten later reed ik voorbij de geïmproviseerde finishlijn aan de Lac Rose. Van Brussel naar Dakar in drie weken met een motor die niet alleen mezelf, maar wellicht ook de vele volgers van het avontuur verbaasden. En gek genoeg was dit niet het einde van de trip. We wilden tijdens deze trip niet alleen tonen dat wie de juiste voorbereiding heeft en de beste route kiest, gewoon naar Dakar kan rijden. En een vaak onmogelijk geachte droom waar kan maken. Maar het ging ook om het aantonen van de veelzijdigheid van de motor en de banden. En dààrvoor hadden we in de buurt nog een extra challenge gevonden. Je leest het vanaf volgende week in het laatste deel van dit vijfluik!