Brussel - Dakar met de Kawasaki Versys 1000 SE: Deel 2: bergen en woestijn

Deel één van deze reeks bracht Onze Man én de Kawsaki Versys 1000 SE van Brussel tot Tanger. Vanaf nu speelt het verhaal zich volledig in Afrika af. Met in dit deel een hoofdrol van het machtige Atlas-gebergte en eindeloze pistes van Zuid-Marokko.

Marokko

De douane in Tanger passeren ging vlotter dan verwacht. De grenscontrole is maar één van de vele zaken waaraan je ziet dat Marokko een land in opmars is. We lopen even vooruit op de zaken, maar van Mauritanië kun je dat niet zeggen. Ik passeerde er voor het laatst in 2011 en het land is er nog niks op vooruit gegaan. Marokko daarentegen investeert in infrastructuur, gebouwen en tourisme. Wie dat wil, kan zonder één bocht te nemen van Tanger naar de Westelijke Sahara rijden. Het weggennet wordt constant verbeterd. Er zijn plannen voor een TGV die van Tanger naar Agadir loopt en het aankomende WK voetbal lijkt de overheid alleen maar meer te motiveren om te tonen wat het land in zijn mars heeft. Dat is que diversiteit in landschappen alvast indrukwekkend. Weinig mooiere landen om de doorkruisen dan Marokko.

Bewuste keuze

Het neemt niet weg dat het Afrika blijft, dat de wegen én het verkeer verraderlijk zijn en je constant rekening moet houden met het onverwachte.

Dat maakte de uitdaging er alleen maar groter op. Op sociale media kwam er wel eens de commentaar dat we met deze motor en deze banden hooguit voor wat gemakkelijke pistes zouden kiezen. Nu, er liggen weinig gemakkelijke pistes in Afrika. De temperatuur, de staat van de pistes en onverwachte obstakels maken van elke piste een uitdaging. Ook als je met een pure off road rijdt, zul je toch rekening moeten houden met de beperkingen van je motor.

Enkel een 450 enduro met rally-kit begrenst je niet in de pistes die je aankunt. Maar daar rijd je dan weer geen 7.000 km mee zonder een slapende onderrug, nekpijn en tien sets banden. Om maar te zeggen: wij zaten aan het andere eind van het spectrum met nog best wat comfort op de verbindingsstukken en de voordelen van één van de meest veelzijdige motoren op markt. Hetzelfde gold in zekere zin voor de banden. We wisten dat de Bridgestone A41 de afstand van 7000 km gemengde ondergrond moest aankunnen én dat het op harde pistes ook wel lukte. En zand…ach dat brengt dezelfde vraag naar voor: ga je voor de paar zandstroken banden monteren die de afstand niet aankunnen, ga je wisselen van wielen of probeer je met één band alles te doen. We kozen voor dat laatste. En stemden onze rijstijl er op af.

Altijd uitkijken

De uitdaging bij het rijden in Afrika is zelden de moeilijkheidsgraad van het traject. Je komt er altijd wel op één of andere manier door. Het zijn de onverwachte obstakels die het grote gevaar vormen. En dus is een te groot zelfvertrouwen altijd je grootste vijand. De gedachte dat je alles al eens gedaan hebt en alles aankunt, is een garantie op problemen. Dat werd nog maar eens bewezen bij de oversteek van de Atlas. Vertrokken vanuit Beni Mellal reden we over het Marokkaanse hooggebergte richting Ouarzazate. Wat op kaart een piste was, bleek een recent geasfalteerde weg die de vergelijking met een circuit kan doorstaan. Het gas van de Versys ging in de hoek, de randjes van de Bridgestones werden mooi glad gereden.

Tot…in een bocht het heerlijke asfalt gewoon terug overging in een piste. Onder hellingshoek op grind komen, nooit goed. Maar met juiste reflexen én wat geluk hielden we de motor overeind en het idee van ‘dit loopt wel los’ was meteen uit ons hoofd verdwenen. Bleek uiteindelijk dat na de aardbeving van vorig jaar nieuwe wegen zijn aangelegd. Alleen… die zijn nog lang niet overal afgewerkt. Zo ook hier. We reden dus drie uur op een route die afwisselend nieuw asfalt en oude piste was. Dolle pret.

Het echte werk

De oversteek van de Atlas vanuit Beni Melal brengt je over hoge toppen en voert je door ruwe landschappen. Pistes bezaaid met stenen, smalle paadjes en jawel, zelfs een waterval. Les Cascades d’Ouzoud zijn absoluut een ommetje waard als je in de buurt bent. Ok, weinig mensen zijn daar vaak in de buurt, maar je weet maar nooit…

Eens je over de Atlas bent, begint het echte werk. Ouarzazate en Zagora zijn de poorten naar de woestijn en dus krijg je de hogere temperaturen, eindeloze pistes en een adembenemend landschap. Voor wie van de woestijn houdt, wordt het niet mooier dan dit. Op deze pistes en wegen lijkt alles hetzelfde en is toch elke kilometer anders. Terwijl je langs de Marokkaanse kust soms dezelfde toeristen tegenkomt als pakweg in Spanje of Griekenland, zie je hier enkel de plaatselijke bevolking en avonturiers. Zelfs koppels die hier met de camper komen, zijn van het avontuurlijke soort. De kameel die 10 meter voor we passeerden nog besloot de piste over te steken, was dat ook.

Warm? Warm!

Ondertussen was het ook duidelijk dat de Kawasaki Versys 1000 dit werk echt wel aankan. Ok, het wordt nooit een concurrent voor de rallymotoren van deze wereld, maar we zaten dan ook niet in een rally. De pistes waren dan wel ruw en hobbelig, maar er was weinig los zand. En dat ging vlot. Op de asfaltstukken kwamen de tourkwaliteiten dan weer boven met een heerlijk blok, vlotte quickshifter en de juiste geometrie. Dat speelde al een rol bij dat wereldrecord van vorig jaar en het bleek ook erg nuttig als je 7.000 km naar Dakar wilt rijden.

Van Zagora ging het in een boog langs het Iriki National Park met een gigantisch uitgedroogd meer om uiteindelijk de oceaan te bereiken in Agadir. Dat klinkt eenvoudiger dan het was. Eens je over de Atlas bent, sta je aan de poort van de woestijn. Ouarzazate en Zagora zijn bekende startpunten om de woestijn in te trekken. Op een dag sta je in Merzouga waar de Erg Chebbi, Les Dunes d’or en de Gara Medouar must see plekken zijn.

Alleen…dan reden we de verkeerde kant op. Het was kiezen tussen een ommetje van een dag of drie naar het Mekka voor rallyrijders of passeren langs het uitgedroogde meer van Iriki. We kozen voor dat laatste met één constante. De loden hitte. Toen we uit Zagora vertrokken, toonde de thermometer 45° aan om 10 u in de voormiddag. In de zon weliswaar, maar wetende dat er nauwelijks schaduw te vinden is in de woestijn, is dat een goede indicator. Wisten we veel dat het enkele dagen later nòg warmer zou worden.

Maar eerst ging het dus via de poort van de woestijn en eindeloze en brede pistes, richting Agadir. Dé plek bij uitstek voor de eerste en enige rustdag van de trip. Je mag Agadir gerust als het Las Vegas van Marokko bestempelen, er zijn alleen wat minder fast food ketens. Nog vermoeider dan we aangekomen waren, begonnen we dus na de rustdag aan deel twee van de trip. Meer daarover meer binnen enkele dagen op deze fijne website!