Eerste test Moto Guzzi V85 TT Travel: Meegaander

Zo rond de eerste schakelbeurt van drie naar vier, word ik overvallen door een gelukzalig gevoel. Alsof niks moet, alles kan en verder geen gedoe. Best snel, maar dat is wat de Moto Guzzi V85 TT Travel met me doet. Op dat kleine stukje weet ik al dat ik me de verdere dag uitstekend zal vermaken.

“Een beetje motorjournalist weet het wel na een kwartiertje”, brulde een oud-collega ooit halfnaakt vanuit het zwembad, terwijl hij z’n op testrit vertrekkende collega’s uitwuifde met de hand die geen cocktail omklemde. Hoewel geen standaard werkmentaliteit binnen het motorjournaille, zit er een grond van waarheid in. Soms hoeft het zelfs geen kwartiertje te duren. Na een paar honderd meter weet ik gewoon dat het met de Moto Guzzi V85 TT best wel snor zit. Op die tijd heb ik geschakeld, gas gegeven en geremd, weet ik dat ik comfortabel zit en dat hij mooi neutraal stuurt. Eén recht stuk en een rotonde zijn genoeg. Maar in plaats van rechtsomkeer te maken en bij het zwembad te gaan liggen, schakel ik door naar z’n vijfde. Want het smaakt naar meer.

Evolutie

Bij de technische uiteenzetting spreken de Moto Guzzi-ingenieri over een evolutie van de V85 TT. Klinkt goed. Het is evolutie die motoren beter maakt, iets wat ze daar in Mandello del Lario wel eens schijnen te vergeten. Veel van hun modellen duiken plots op en verdwijnen, om later opnieuw op te duiken. Zie: de Stelvio. Maar de V85 TT evolueert dus wel gewoon verder. Met als grootste technische innovatie VVT, waarbij vanaf 6.500 toeren de kleptiming verandert. Het zou gaan om de ideale combinatie tussen koppel onderin en topvermogen hogerop, maar ik roep bovenal emissienormen in als motief. Niettemin pompt de 2024 V85 4 pk meer uit z’n dwarse V-Twin dan z’n voorganger (80 pk/7.750 toeren ondanks de strengere Euro5 normering. Een zogeheten knock sensor moet  voor een betere verbranding en emmissie zorgen, samen met een extra, derde lambdasonde in de uitlaat. Ook nieuw is de hellingshoekgevoelige ABS en tractiecontrole. Als we dan toch over de elektronica gaan, zijn er ook nog de vier rijmodi, inclusief Offroad-modus, voor de V85 TT en Travel-versies tenminste. De basic Strada lijkt niet bedoeld om stof te happen. De kuipruit heeft een nieuw systeem om het 70 mm hoger te zetten, maar dat moet wel gewoon handmatig en niet elektrisch, wat aardig lukt.

Olietanker

De V85 Strada instapversie ontbeert niet enkel de Off-road modus. Ook de spaakwielen zijn vervangen door drie kilogram lichtere gegoten exemplaren. Alle modellen, dus ook de standaard TT en de TT Travel, zijn voorzien van een lichter aluminium subframe, een lichtere koplampbehuizing en lichtere remschijven. Volgens Guzzi allemaal onderdelen die vrij hoog zitten en daardoor het sturen danig beïnvloeden in positieve zin. De remschijven zitten uiteraard onderin, maar onafgeveerde, draaiende massa weegt nog meer door. En er zit ook een nieuwe, instelbare achterschokbreker op om het stuurgedrag nog verder te perfectioneren. En het werkt, dat kan ik reeds na één rotonde beamen. Niet dat de vorige generatie stuurde als een olietanker, maar het had iets met vertrouwen te maken. De 2024 versie stuurt in mijn beleving en zonder rechtstreeks vergelijk een stuk neutraler en voelt ook meer uitgebalanceerd aan qua veerafstelling. Zelfs in de Touring-versie met koffers die ik beman. Darwin knikt instemmend vanuit z’n put.

Easy Rider

En ook het blok lijkt een stuk soepeler te draaien. De VVT, knock-sensor en Lambda-sondes doen dus schijnbaar hun werk. Waarbij de overgang in kleptiming na 6.500 toeren niet voelbaar is. Heel erg netjes allemaal. Ik voel me dus, zoals eerder aangehaald, meteen in m’n sas op de TT, zo ook wanneer we de snelweg opdraaien. Ik pas makkelijk de kuipruit wat aan en cruise dan door het Zuid-Spaanse woestijnlandschap met een soort Easy-Rider gevoel zoals ik het maar zelden ervaar. De windbescherming is goed en het V-Twin blok dreunt aangenaam een eind weg. Ik zou er niks op tegen hebben helemaal door te rijden tot de Lage Landen. Of gewoon drie rondjes Spanje. Er zijn potentere allroads. Er zijn comfortabelere allroads, maar er zijn er weinig die dit soort aangename rust over me heen laten dalen.

Gedwee

Zoals elke Guzzi rijd je ook de V85 TT op koppel. Het vermogen in de hogere regionen opzoeken heeft enkel auditief merkbare gevolgen. Je kan ‘m op bochtige wegen een hele dag in z’n vier laten staan. De soepele vermogensafgifte brengt je zonder horten of stoten op je bestemming. Mocht je die al hebben. De V85 TT is zo meegaand als maar kan. Eerder dan hard gaand, al verrast de Guzzi me ook daar positief. Na het mooi ronden van perfect kronkelende kustwegen keren we na de middagstop terug richting hotel. De gids leg er behoorlijk de pees op en we volgen met z’n allen gedwee.

Kranig

Aan een tempo dat ‘behoorlijk stevig’ genoemd kan worden, suizen we van bocht naar bocht en de V85 TT kwijt zich vastberaden van z’n taak. Geen enkele keer geeft het rijwielgedeelte te kennen dat het welletjes is. De remmen worden stevig aangesproken, maar houden zich kranig, zonder fading of andere tekenen van opgeven. De V85 TT houdt niet echt van erg snel en slordig schakelen, maar zolang je zelf wat zorg aan de dag brengt, hebben we ook daar niks te klagen. We staan versteld van de sportieve kwaliteiten, die we op de vorige generatie nooit hebben ervaren, omdat daar het vertrouwen toch minder onbezorgd aanwezig bleek. Het Easy Rider-gevoel is intussen weg, maar de glimlach is des te breder.

Conclusie

Wanneer we afstappen, ben ik ontzettend positief verrast. Waar de V 85 TT me initieel een soort gelukzalig gevoel van totale onthaasting bracht, blijkt er toch vuur in z’n onderbuik te zitten als je dat wilt. Of als het gewoon even moet. Elk minpuntje dat ik kon bedenken van de vorige generatie is weggewerkt of aangepakt, met een erg goeie motor tot gevolg. Waarbij je de gebruikelijke ‘voor een Guzzi’ helemaal kan vergeten…