Onze man in de Dakar Rally: "Ik wil maar één ding... slapen!"

Met z’n vieren zijn ze, de Belgen op de motor in de Dakar Rally 2024. Onze man Pierre Saeys (53) is één van hen. Als Dakar-rookie brengt hij regelmatig verslag uit van de avonturen die hij in Saoedi-Arabië beleeft op z’n Husqvarna 450 Rally Replica. 

Donderdag 11/1: Tijd voor de 48h Chrono! 

De wekker gaat om 4u30, het vertrek staat gepland om 6u30: vandaag krijgen we een liaison van 110km als ontbijt. De temperatuur valt mee, dus trek ik gewoon een dikke jas en warme handschoenen aan. Wat wacht is andere koek: de fameuze 48u Chrono. Tijdens die 48u durende stage worden we als motorrijders bijna volledig gescheiden van de auto’s en camions, enkel de CP’s (Control Passages) worden gedeeld. We zijn amper vijf kilometer ver in de special als ik me een eerste keer vastrijd. Een geluk bij een ongeluk, want onder mij zitten al twee piloten in een diep gat – daar geraak je heel moeilijk uit. Ik rijd door, mijn tempo is ok en maak niet al te veel fouten. Tijdens de special die ik er wel een paar heel zwaar vallen net voor mij… Duinen rijden is hier zo verraderlijk!

Geen grondmatje

Tijdens de 48h Chrono is het verplicht om vanaf 16u in de eerstvolgende ‘bivac’ te stoppen voor de nacht. Mijn doel vooraf was om bivac C te bereiken – die lag net voorbij halverwege op 365 kilometer. De zon gaat hier onder om 17u, dan wordt het ontzettend snel donker. Nét voor dat moment, rond 17u, bereik ik tot mijn grote opluchting bivac C. Het laatste halfuur was zwaar en moeilijk, vooral op vlak van zichtbaarheid was het allesbehalve evident. Eens aangekomen krijgen we allemaal een tent, slaapzak, een rantsoen en een pak water… maar geen grondmatje.

Ik zet snel mijn tent op, kleed me volledig uit, trek het C-rantsoen open en eet enkel een blik sardientjes en droge koeken. Ik wil maar één ding nu… slapen! Om 18u30 kruip ik in mijn slaapzak en probeer ik te slapen, of toch op z’n minst te rusten. Rond 1u word ik wakker om een kleine behoefte te doen. Ongelofelijk hoe mooi de hemel hier is, met al die sterren… Prachtig!

Vrijdag 12/1: Steak met frietjes

Amper enkele uren later gaat de wekker al. Het is 5u, en behoorlijk fris buiten. Het eerste voertuig mag om 6u45 vertrekken, ikzelf sta om 7u05 ingepland. Als ontbijt eet ik nog wat droge koekjes met confituur. De eerste kilometers gaan goed en vlot, tot aan de eerste bevoorrading. Meteen daarna volgen moeilijke hoge duinen, en rollen de kilometers maar traag voorbij. Op een bepaald moment rij ik me vast – maar dit keer écht vast! Het achterwiel zit volledig onder het zand, op een duin van amper tien meter… Echt belachelijk om mij daarop vast te rijden, maar soit.

Ik begin te trekken en sleuren, en ondertussen komen vier andere rijders voorbij. Alsof ze het met opzet doen, krijg ik tot viermaal toe een flinke zanddouche… Als ik mijn motor eindelijk losgewrikt heb kan ik verder rijden, maar ik ben stikkapot. Maar amper 300 meter verder val ik al opnieuw. Aargh! Telkens opnieuw die zware motor optillen in dat mulle zand is een verschrikkelijk, hatelijk karwei! Kwestie van er nog een schepje bovenop te doen wordt de zichtbaarheid rond de middag echt heel slecht – de zon staat pal boven je en er is nergens nog schaduw te vinden. Dat maakt het enorm moeilijk om de duinen in te schatten. Rond 13u15 beëindig ik eindelijk de 625 kilometer lange special, waar ik meteen na de finish een goede steak met overheerlijke frietjes kan aansnijden! Welverdiend, vind ik! (lacht)

Morgen rustdag

Al is het na de frietjes nog niet helemaal afgelopen: er wacht nog een liaison van 110 kilometer terug naar het hoofdbivac. Daar mogen we onze motor bij de organisatie droppen, waarna hij op transport gaat richting Riyadh. Zelf kan ik eindelijk onder een lekkere douche springen en heb ik tijd om te ontspannen. Om 17.30 vertrekken we naar de luchthaven voor onze transfer naar Riyadh. Rond 20u30 landen we daar, springen we op de bus naar het bivac, krijgen we nog even de tijd om te eten en dan bedje in. Ik heb er – in tegenstelling tot andere deelnemers – bewust voor gekozen om niet op hotel te gaan: ik wil in m’n ritme blijven en slaap eigenlijk best goed in de truck! Morgen staat er een welverdiende rustdag op het programma, Gilles zal z’n werk hebben. Afsluiten doen we toch even in mineur: er zijn helaas twee man van m’n team uitgevallen. Jammer!