Op een weekend naar de BMW Motorrad Days 2024 in Garmisch… en terug!

Soms heb je als motorrijder een zetje nodig om er nog eens écht op uit te trekken. Een duwtje in de rug. Een reden om lekker ouderwets kilometers te malen. BMW Motorrad to the rescue: of we zin hadden om naar de BMW Motorrad Days 2024 af te zakken voor de onthulling van de nieuwe R 1300 GS Adventure? En of we daar eventueel heen wilden rijden op de nieuwe R 1300 GS? Hallelujah!

Foto’s: Jarno Van Osch / Shot Up Productions

Al snel ruimt het enthousiasme plaats voor een dosis realiteitszin: vertrekken kan door de planning niet vroeger dan vrijdag, en zondagavond wil ik dochterlief onder de wol kunnen stoppen. Als de planning vooraf al redelijk strak leek, dan trekt dit besef de broekriem nog wat steviger aan. Waze calculeert een enkeltje naar het schansspringparadijs immers op 893 kilometer en onder ideale omstandigheden 9u49 in het zadel. Tel daar nog enkele tank-, plas en eetpauzes bij en je hobbelt zonder buitensporigheden al snel richting 12 uren in of in de buurt van het zadel.

Rekenwerk

Een bijkomstige moeilijkheid is de timing ter plaatse: om 17u staat immers de onthulling van de nagelnieuwe R 1300 GS Adventure al op het programma, op de festivalsite van de BMW Motorrad Days. Met een tussenstop bij het hotel voor het afladen van de bagage én een shuttle naar het terrein zouden we idealiter rond 15u30 in Grainau moeten aankomen. Wat rekenwerk later kan ik aan het instellen van de wekker beginnen. Die zal me in het holst van de nacht – om 3u Zultse tijd – van onder de dons jagen. Een mens moet er wat voor over hebben… 

Nachtbraken

Ach, stiekem hou ik er wel van, van zo’n ontiegelijk vroeg vertrek. Het soort waarbij je de motor heel voorzichtig de garage uitduwt, de hond één oog open trekt en weer indommelt, en je op een diefje in het duister verdwijnt. Een rustige podcast in de oren – ‘Iemand’ van Ward Bogaert en Philip Heymans, moddervette aanrader, beste lezer! – nog even tanken en dan de volledig verlaten wegen op. Met een afgekoelde vleug petrichor in de neus. Heerlijk. Rond 3u25 is mijn thuisdorp in de spiegels verdwenen, en ik sluit een pact met mezelf om pas voet aan grond te zetten als het reservelampje oplicht. Dat lijkt een eerste stint van minstens 250 kilometer te worden, als we op de geschatte actieradius van 320 km kunnen vertrouwen. En route!

Doorjassen

De doorgaans dichtgeslibde verkeersaders des vaderlands blijken op het vroege ochtenduur gelukkig volledig verlaten, dus zoef ik Brussel en Luik voorbij zonder ook maar iets te moeten vertragen. Iets voor zessen bol ik Shell Tienbaan binnen, een tankstation op de Nederlands-Duitse grens. Hoog tijd om zowel de tank vol te kappen als een eerste grote koffie-met-croissant achterover te slaan. Ik voel me na de eerste 200km zo fris als een hoentje, de verwachte regen is uitgebleven en ook de billen geven geen krimp. Wetende wat er nog op het programma staat, besluit ik om geen tijd te verliezen, de goesting op peil te houden en meteen door te jassen. Een eerste streep Autobahn wacht. 

Etappes rekken

Gezien het gemak waarmee de eerste paar honderd kilometer op de odometer bijtikken, besluit ik quasi meteen om de etappes wat op te rekken. Van blokken van twee uur ga ik naar tweeënhalf uur, een eerstvolgende rustpauze wil ik mezelf pas voorbij Frankfurt-am-Mainz gunnen – 243 kilometer verderop. In Weiskirchen, een twintigtal kilometer voorbij bovengenoemde stad, gooi ik de overeenkomstige bakken vol peut en koffie, en geef ik de R 1300 GS de sporen richting Ulm – waardoor we in een boog van 253 km rond Stuttgart (en bijbehorende spits) tuffen.

Knallen richting lunch

De Beemer heeft er alvast zin in: op de stroken snelweg zonder snelheidsbeperking trek ik het gas wat verder open voor een gevoelsmatig vlottere trip. Met de toerenteller rond 5.000 tpm klik ik de cruisecontrole op 155 km/u, waarbij de combinatie van het scherm op de hoogste stand en de welgekomen deflectoren me perfect uit de wind zetten, en de adaptieve cruisecontrole de schommelingen op het derde rijvak perfect opvangt. Handvatverwarming en zadelverwarming op, nieuwe aflevering door de oortjes en knallen richting lunch!

Geen frostbite

De middagpauze valt net voor m’n Duitse metgezel en ik de Donau oversteken, in Lonetal. In de verte zie ik de bergtoppen van de Alpen al boven de einder priemen, en begint het ‘vakantiegevoel’ zich stilaan meester van me te maken. Dit is het zicht dat bij elke snowboardtrip het signaal was dat we binnenkort sneeuw zouden proeven – aah! Gelukkig geeft het kwik vandaag een forse 25°C aan, dus hoeven we geen frostbite te vrezen. Het provisoir omgesnoerde regenpak kan de rugzak in en de ventilatieritsen mogen open. Over ruwweg een uurtje wacht de grenstunnel naar Oostenrijk, waarna we het gedeelte autosnelweg achterwege kunnen laten. Dat zal tijd gaan worden. Een snelle timecheck stelt alvast gerust: lunchen om 12u15, dat is ruimschoots op schema!

Déjà-vu

Aan de andere kant van de berggang beleef ik een forse déjà-vu. Die is niet te wijten aan de stilaan opkomende vermoeidheid, wel aan het feit dat ik hier exact zes jaar geleden ook stond (toen nog op een R 1200 GS). Aan het tankstation van het Oostenrijkse Vils zwermen vele tientallen, zo niet honderden BMW-rijders rond de benzinepompen. Bedrijvig boxergezoem. Niet dat ik verwacht had om hier als enige rond te rijden, maar de kolossale omvang van de BMW Motorrad Days was me even ontglipt. Plots herinner ik me ook dat ik van de B-wegen – waar ik zo naar verlangde tijdens de snelwegrit – niet voor de ‘bevrijding’ zullen zorgen.

Motorpolonaise

Een vijftig kilometer lange motorpolonaise, van Vils tot Grainau is m’n deel. Net als ik het helemaal gehad heb met de slakken voor m’n neus, doemt de eerste richtingaanwijzer van Hotel Am Badensee op. Oef. Twaalfenhalf uur na vertrek zit het grootste euvel van deze trip erop. We hebben het gehaald – met overschot. Een snelle douche later wacht een rit naar het festivalterrein in Garmisch-Partenkirchen!

Terug ‘thuis’

Na een jaartje festiviteiten in Berlijn – voor de 100ste verjaardag van het Beierse merk – zijn de BMW Motorrad Days teruggekeerd naar ‘huis’, aan de voet van de Zugspitze. Vanuit schijnbaar elke uithoek van onze aardknol zijn tienduizenden bezoekers en fans afgezakt om het mooiste en nieuwste uit BMW-land te aanschouwen. Behalve de vele bier- en hamburgerkraampjes zijn er immers ook tientallen exposanten uit de tuning-, custom- en accessoirewereld naar Garmisch afgezakt. Ze tonen er hun kunnen, de huidige generatie BMW-motoren staat er uitgestald, en de bezoekers kunnen zich vergapen aan geweldige stunts – van wheelie- en burnoutwerk tot een heuse ‘wall of death’.

Bevoorrechte getuige

Als de nieuwe R 1300 GS Adventure vanonder het doek wordt getoverd, zijn we daar bevoorrechte getuige van – onze eerste indrukken lees je hier. Al ligt de echte verlokking in het oogverblindend mooie berglandschap dat de feestsite omarmt: duizenden motoren die dag in, dag uit meer hoogtemeters malen dan de renners in de Tour de France. Maar dat is voor morgen – nog snel een kwartfinale van het EK meepikken bij ‘ein Helles’, en onder de wol. Tweeëntwintig uur na vertrek voelt zo’n dons beter dan ooit.

Motorische mieren

Aangezien we zondag alweer huiswaarts karren, wil ik het maximale uit m’n etmaal in Garmisch-Partenkirchen persen. Aangezien de organisatie vier routes heeft uitgestippeld voor de motorische mieren, besluit ik samen met een drietal gelijkgestemden om net die wegen links te laten liggen en de Anakee Adventures van m’n GS in de tegenovergestelde richting te sturen. Geen ommetje in de overbevolkte Zuid-Duitse Alpen dus, maar een rit van goed 100 kilometer richting het vandaag verlaten Oostenrijk. En dat loont: we rijgen de stroken perfect asfalt en bergpassen aan elkaar, aan een tempo dat we nooit hadden kunnen halen op de suggestieroutes.

Plansee

De kers op de taart volgt aan de Plansee – een uit Tirolerrotsen uitgehouwen, smaragdgroene oase, die het best smaakt bij een Apfelstrüdel mit Zahne. Waarvan akte. Na de broodnodige prentjesflitserij zet ons kwartet een tandje bij richting festivalterrein. Het driekwart Oranje wil zijn vaderland immers richting halve finales schreeuwen, zo meteen. En dat willen ze nogal graag, aan het tempo op de terugweg te merken…

Missie retour

De volgende ochtend start in mineur: ‘s nachts is het wolkendek opengescheurd, en een hechting ervan lijkt – lekker op z’n zondags – niet voor meteen te zijn. Het ritmisch geratel van de zondvloed overstemt m’n wekker ternauwernood, maar ik ben op een missie huiswaarts. Dik tegen m’n zin snoer ik alle bagage in de gietende regen op de motor en nog voor zessen zet ik de eerste 200 kilometer in. De marathonrit van vrijdag is plots pijnlijk voelbaar op zadelhoogte, en de podcast brengt dit keer weinig soelaas. Na dertig kilometer merk ik dat ik in al m’n zelfzekerheid compleet de verkeerde kant op ben gereden, en kan ik aan de terugrit-plus-dertig beginnen. Aargh, zo’n dag. Maar goed, eenmaal de correcte route is ingegeven, is de retour finaal ingezet. Dik tegen m’n zin mik ik op stints van 250 tot 275 kilometer, waarbij enkel de tankinhoud me tegenhoudt om sneller thuis te zijn.

Voor één keer

M’n billen voel ik al sinds de Oostenrijkse grens zeuren tot in m’n nek, het regenwater meandert onverbiddelijk in de omgekeerde richting. Maar daar heb ik me bij neergelegd. Gelukkig ruimt het wolkendek plaats voor een stralend zonnetje vanaf Stuttgart, zodat ik de laatste 600 kilometer kan droogwaaien. Neen, genieten kan je zo’n snelwegmarathon toch niet noemen. Na 1.983 kilometer op drie dagen en acht tankbeurten (5,3 l/100 km)  later bol ik m’n garage opnieuw in. Nét op tijd om dat kleine aapje van me in d’r bedje te stoppen. ‘t Is mooi geweest. Voor één keer!