Naar de 4 kapen van Europa met de Versys 1100: deel 1 – de Oostkaap

Tot het uiterste gaan via vier uitersten. Dat was de uitdaging voor een tocht die berekend werd op zowat 13.000 km. Om de trip wat extra jus te geven, beraamden we het plan om op de Kawasaki Versys 1100 slechts één set banden te monteren. Bridgestone belooft op de nieuwe T33 immers 47 procent méér kilometers dan op zijn voorganger, de T32. De band had in onze 10 x 1000 km al getoond dat hij die afstand aankon…

Vier kapen, 13.000 km

Maar 13.000 km is natuurlijk nog een stevig stuk langer. Bovendien zijn de Scandinavische wegen bijzonder ruw. Om gladheid te vermijden. Maar het vreet natuurlijk ook banden en tot overmaat van ramp had Onze Man ook nog een moeilijk te stillen honger naar wheelies. Ook dat doet weinig goed aan de mileage.  Over de Kawasaki hadden we dan weer geen enkele twijfel. De Versys was in zijn 1000 cc uitvoering al MotorNieuws’ partner in crime voor het wereldrecord van 15 landen op één dag in 2023. Een jaar later beproefden we hem tijdens de lichtjes waanzinnige trip naar Dakar. Dit werd dus in vele opzichten een avontuur van uitersten.

Voor dit eerste deel vertrokken we vanuit België richting het meest oostelijke punt van het Europese vasteland: de Oostkaap van Finland, in Ilomantsi. We doorkruisten zeven landen, trotseerden sneeuw, kasseien, en eindeloze vlaktes. Een reis vol contrasten, snelheid en… stilte.

Via Duitsland naar Polen

De Duitse Autobahn is het beloofde land voor elke motorrijder met een sportieve ziel. Net voorbij Keulen kregen we de kans: het verkeer trok open, het asfalt lag er strak bij. Tijd om de Versys de sporen te geven. De viercilinder gromde tevreden terwijl de snelheidsmeter met zijn limiet flirtte. De Bridgestone T33’s voelden zich duidelijk net zo goed als de motor thuis op hoge snelheid: stabiel, voorspelbaar en met grip in overvloed. Adrenaline maakte plaats voor tevredenheid. Missie één: geslaagd.
We kozen in Polen voor een tolvrije route langs de kust richting Gdansk. Het landschap was aangenaam, de weg was goed, en ook: het is er goedkoop tanken. We vulden onze ‘just in case’ jerrycans – eentje van 5 liter, de andere van 10. Je weet maar nooit, zeker als je richting het Finse niets rijdt. Gdansk lieten we links liggen, de tijd drong, en het avontuur wachtte verderop. Een heel eind verderop zelfs…

Litouwen: een lange, rechte lijn

De Litouwse grens begroette ons met chaos: wegenwerken die duidelijk een grenspost van de toekomst beloofden. Maar op het ogenblik van onze passage was het in elk geval nog niet duidelijk hoe die toekomst er zal uitzien. Na de grens volgde… niets. Een eindeloze, monotone rit zonder één halte. Kilometerslang niets dan grijze lucht, rechte wegen en weilanden. Maar ook hier blonken de T33 en de Versys uit. Door hun comfort en stabiliteit op uitgestrekte stukken weg werd zelfs de saaiheid aangenaam. De Kawasaki bracht ons als het ware in een trance. Rijden, met niets dan het geluid van de wind en de vierpitter om je oren op een weg die je lijnrecht naar een ongrijpbare horizon voerde. Misschien is dit voor sommigen wel de definitie van motorrijden. Voor ons was dit op een zeer eigenwijze manier één van de hoogtepunten van de toch naar de Oostkaap.

“Misschien is dit voor sommigen wel de definitie van motorrijden.”

Letland en Estland: verrassende citytrips

De Letse hoofdstad Riga dook op aan de horizon net toen de zon zakte. We twijfelden niet: tijd voor een pauze. De stad verraste ons met zijn bruisende sfeer, indrukwekkende architectuur en gezellige steegjes. De Versys parkeerden we in het centrum. We aten goed, dronken een lokaal biertje en genoten van een onverwachte citytrip midden in onze expeditie.
In Estland bereikten we Tallinn met voorsprong op het schema. Tijd genoeg dus om ook deze stad te verkennen. Het oude stadsgedeelte imponeerde met zijn middeleeuwse charme, kasseien en torens. Na alweer een mini citytrip, namen we de ferry naar Helsinki. Het avontuur verplaatste zich – eindelijk – naar Scandinavië.

Helsinki: regen, duisternis en… kasseien

De eerste Finse kilometers verwelkomden ons met regen en duisternis. Helsinki was druk, rommelig, en …bezaaid met kasseien. Geen pretje met een volledig geladen motorfiets. Maar de T33-banden bleven zich vastbijten in elke ondergrond en de Kawasaki toonde zich nogmaals een heerlijk controleerbare motor. Vrij van zorgen, kozen we ervoor om de stad uit te rijden, richting rust. Onder een brug aan het water parkeerden we voor de nacht. Wij, dat was in dit geval uw niet zo nederige dienaar en fotograaf Manu De Soomer die de trip met een camper reed. Ideaal om alles vast te leggen voor het nageslacht en de lezers van deze fijne website, maar ook om vrij te zijn van zorgen omtrent het vinden van een hotel. We kampeerden waar en wanneer we het nodig vonden. In dit geval was onze rustplaats koud en nat, maar stil.

“Onze rustplaats was koud en nat, maar stil.”

Imatra: asfalt met geschiedenis

De volgende dag gingen we richting Ilomantsi, het meest oostelijke punt van het Europese vasteland – voor wie Rusland gemakshalve niet meetelt. Met een verplichte stop in Imatra. Elke motorsportliefhebber kent dit stadje van het IRRC-kampioenschap. We reden twee héérlijke rondjes over het open stratencircuit. De rechte lijn met chicanes was afgesloten, maar de sfeer was voelbaar. Alsof het asfalt doordrongen is met race-geschiedenis. Aan het meer namen we foto’s op de startgrid. Lokale bewoners zwaaiden en juichten. Het motorgevoel leeft hier en voor even voelden we ons een raceheld; maar dan aan het stuur van Kawasaki’s avontuurlijke reismotor. Een beetje verbeelding heeft nog nooit iemand kwaad gedaan, toch?

“Even voelden we ons een raceheld; maar dan aan het stuur van Kawasaki’s avontuurlijke reismotor.”

Tot het uiterste

Van Imatra kronkelt de weg naar Ilomantsi. Golvend asfalt, perfect voor de Versys. De zon begon te zakken wanneer we de laatste 25 km insloegen op een onverharde weg naar de Oostkaap. Wat begon als een aanvaardbare grindweg, veranderde snel in een sneeuwpad. De temperatuur daalde. Op 2 km van het doel reden we ons vast. Vrieskou. Sneeuw.

“We keken vanop de Oostkaap naar de zonsondergang, roze en oranje kleuren op het ijs. Hier is niks, en net dat maakte het moment magisch.”

Te voet verder dus, door de Finse sneeuw. Het zou niet de laatste keer zijn…Het ‘most eastern point’ ligt aan een – op dat ogenblik – bevroren meer, bereikbaar via een soort ezelspaadje. Infoborden in alle talen, stilte rondom. Op het eilandje staan twee grenspalen, symbolisch en letterlijk het einde van Europa. Een houten wc-hut op palen en een paar bankjes zijn er de enige voorzieningen. We keken vanop de Oostkaap naar de zonsondergang, roze en oranje kleuren op het ijs. Hier is niks, en net dat maakte het moment magisch.

Terugtocht

Terugrijden was lastiger. De motor geraakte niet vlot boven op de besneeuwde helling. Maar waar een wil is, is een weg. Ook als de weg weg is. Denk daar maar eens even over na. Duwen, trekken, schuiven, maar zonder te vallen. Euforie! We reden door tot de dichtstbijzijnde stad, 50 km verder. De zon daalde traag en de lucht brandde in alle tinten vuur. Bij aankomst vroor het 5 graden. De verwarming in de mobilhome van de fotograaf was nooit zo welkom geweest.

Het einde is het begin

Motorrijden gaat zelden om de bestemming, maar wel om de weg ernaartoe. In dit geval ging het om allebei. De Oostkaap van Finland is geen klassieke motorbestemming, maar het gevoel van daar alleen te staan – op de grens van Europa, tussen ijs en stilte – was onvergetelijk. Wat begon met topsnelheid op de Autobahn eindigde in rust en stilte aan een bevroren meer. Nodige stilte, om ons voor te bereiden op deel 2, naar de Noordkaap. Je leest er volgende week alles over, op een moment waarop Onze Man ondertussen – en met wat geluk –  letterlijk aan het andere eind van het spectrum van deze trip zit: in de Spaanse hitte op weg naar de Zuidkaap in Tarifa. Tot dan!

Foto’s: Manu De Soomer, motorsportspics.com

Onze Man: Collin Ten Hartog