Naar de 4 kapen van Europa met de Versys 1100 deel 3: Zuidkaap

De redactie is niet vies van een uitdaging. Vaak helpen de mensen van Kawasaki en Bridgestone ons daarin een handje. In 2023 reden we 15 landen op één dag, vorig jaar stuurden we de Versys 1000 op A41-wegbanden van Brussel naar Dakar, en dit jaar willen we de vier kapen van het Europese vasteland aandoen op één set banden en, ha ja, met één motor. Dik 13.000 km. In de vorige afleveringen van deze fijne vierdelige reeks las u al hoe Onze Man naar de Finse Oostkaap reisde en verder bibberde naar het Noorden. Gedaan met de vrieskou in deel drie: de Europese zuidkaap ligt immers op een boogscheut van Afrika!

Dag één: Biarritz or bust

Tarifa staat niet te boek als een kaap, maar is wél het meest zuidelijke punt van Europa. En dus het derde luik in deze odyssee in extremis. En gezien de oorsprong van ‘tariff’ of invoerheffing daar ligt, ook brandend actueel voor wie de Amerikaanse waanzin wat volgt, dezer dagen. Afgaand op de teller hebben de Kawasaki Versys en Bridgestone T33 er samen bijna 10.000 kilometer opzitten. En dat is vooral te zien aan de Bridgestones, die de marteling van de wegen richting Noorden en Westen uitstekend hebben doorstaan, maar niet zonder sporen. Iedereen die net als Onze Man het strand haat, vanwege het schurende zand in je bilnaad, weet wat de banden op met zand gepekelde wegen hebben doorstaan. Je kan net zo goed op schuurpapier gaan toeren. En er komen nog een kleine 2.500 kilometer bovenop, zonder de trek naarde westkaap bij Cabo de Roca gerekend.

Autoroute, Péage, Tanken … repeat

Biarritz in één ruk. Dat is het doel voor onze eerste etappe. Die start helaas via de snelweg, omdat we de motor pas kunnen optuigen na wat ochtendlijke verplichtingen. Autoroute, péage, tanken … repeat. Kilometers en kilometers aan een stuk. Oersaai en ongetwijfeld moordend voor de reeds getergde banden We houden rigoureus de maximaal toegelaten snelheid aan, maar gruwelen bij elke stop en bandencontrole hoe het rubber lijkt op te krullen door kilometers rechtdoor te zoeven. De limiet is nog niet bereikt, maar is echt niet ver meer af. We twijfelen plots aan de haalbaarheid van deze expeditie die de teller minstens op 13.000 km zal brengen. Maar bij elke tankstop blijkt het rubber de Franse autoroute beter te verteren dan de noordelijke varianten. De slijtage blijkt miniem. In het weinige stuurwerk, beperkt tot een afrit bij een tankstation of een toevallige rotonde, verrast het stuurgedrag van de T33’s positief – zeker de staat waarin ze zich bevinden. Er zit geen opvallende ‘knik’ in het stuurgedrag en de grip is ook behoorlijk constant, ongeacht de hellingshoek. Het geeft ons de moed om de blik star op Biarritz te houden en de uitlopers van de Pyreneeën die daar wachten.

Périphérique

Eerst nog Parijs. We willen graag langs Rouen, waar we traditioneel even dag gaan zeggen op het oude F1-stratencircuit van Rouen-Les-Essarts, maar het is al middag en we willen geen onnodige omwegen maken en de T33’s nog meer op proef stellen. Er zijn weinig plaatsen waar motorrijden zo hels is als de Périphérique. De file is een aaneenschakeling van gebluste, achteloze Renaults met daartussen volstrekt waanzinnige scooters die zich ‘Le Prince Noir’ achten – voor wie zich de officieuze en morsdode ronderecordhouder op de Périphérique nog kan herinneren. Ik bereik zonder brokken de Porte d’Orléans en haal diep adem.

584 km

Die adem gaat naadloos overgaat in een diepe zucht. Niks zo afstompend voor je motivatie als ‘volgende afslag op 584 kilometer’ op de TomTom zien verschijnen, maar dat is ongeveer de afstand tussen Parijs en Bordeaux. De Kawasaki Versys kan hier uitblinken wegens z’n afwezigheid van trillingen, zitcomfort en zithouding. De T33’s kunnen mogen op hun tanden bijten in het midden van het loopvlak. Wijzelf zoeken iets om mentaal op te focussen, want we weigeren nog steeds om met klank in de helm te rijden. Dat de ingebouwde headset links achter het oor tegen de schedelbasis ligt te porren, voedt onze afkeer. En dan ontdekken we de hellingshoekindicator op het dashboard. Kilometers lang hangen we in het zadel de acrobaat uit om dit ellenlange rechte stuk toch hellingshoek te creëren. We slalommen ons zeeziek om het volle loopvlak van de T33’s te gebruiken. Wég verveling! De weinige auto’s die ons inhalen bekijken ons alsof we gek zijn, maar het houdt ons in elk geval bezig tot de benen aangeven dat het stilaan welletjes is

Fish & Chips

En dan verandert alles. Boven Bordeaux troepen donkere wolken samen en we rijden de resterende 200 kilometer zo goed als constant op een nat wegdek, zonder zelf ook maar één druppel regen te hoeven verwerken. Wanneer dat wel dreigt te gebeuren, stopen we voor het avondeten: de meest walgelijke fish & chips ooit. En de banden? Die slijten helemààl niet op nat wegdek. Dat is de sliver lining… 

Kronkelroute

Na een overnachting in Anglet bij Biarritz is de missie om voorbij Madrid te raken in wat zo weinig mogelijk rechte lijn moet zijn voor etappe 2. De TomTom stippelt zelf een kronkelroute uit en we zijn vastbesloten er het beste van te maken. De wegen liggen in de ochtend nog wat vochtig, maar de T33’s kwijten zich uitstekend van hun taak. En de Versys 1100 evenzeer. We laten hem in ‘Sport’-modus staan en gebruiken die om zo gedoseerd mogelijk gas te geven op hellingshoek. En de Kawasaki volgt daarin gedwee, inclusief quickshifter die maakt dat we vaak heerlijk shortshiften, uitkomend uit de bochten. We doen het om de acceleratie en snelheid op te bouwen op hellingshoek, en het midden van de achterband zoveel mogelijk te sparen. Het is een aparte manier van rijden die wat extra concetratie vraagt, maar het werkt. En bij een tussenstop lijken de banden dat uitstekend te appreciëren.

ETA

Af en toe word we langs schitterende stukken weg gestuurd door vrijwel compleet van bebouwing ontdane bossen. Jezus, wat is het mooi in het Baskenland. Een voordeel van zo’n kronkelroute is de erg pessimistische aankomsttijd. Zonder al te gek te doen zien we de minuten op de ETA letterlijk aftellen. Aftellen is iets wat de Baskische ETA ook vaak heeft gedaan. Maar dan vooral als ze weer wat gingen opblazen in hun strijd om onafhankelijkheid. Mochten we niet zo voorzichtig omspringen met de banden, dan had ik op deze Versys nog veel meer kunnen afknabbelen, want die lijkt wel voor dit soort werk geboren. Zonder veel moeite zie ik links én rechts de schaamranden verdwijnen en ik haal 41° aan elke kant op de hellingshoekindicator. De T33’s zijn toerbanden, maar ze staan plezier op de Versys geen duimbreed in de weg. In eender welke versnelling of toerental heb je trekkracht zonder morren. M’n elf uur lang doorgezeten kont van gisteren voel ik door al dit bochtenwerk nog nauwelijks, m’n benen zijn nog fris en ik kan optimaal genieten van wat de streek te bieden heeft. Wat in dit geval het nationale park van Sierra de Cebollera is.

Madrid

Maar aftellende ETA of niet, echt opschieten doe je niet met al dit gekronkel. Dus ergens verdwaald in de driehoek Burgos, Valladolid en Zaragosa maken we een schatting van waar ik ongeveer wil raken vandaag. Toledo lijkt een haalbare kaart, dus stel ik de TomTom opnieuw in, maar dit keer via snelste weg. En dat betekent andermaal snelweg en gedaan met de pret. En richting Madrid zie ik de temperatuur op het dashboard per 20 kilometer een graad stijgen, tot 29 graden vlak voor Madrid. Dit moet andermaal moordend zijn voor de banden. Maar de weergoden zijn me andermaal gunstig gezind en zwanger van een geweldige onweersbui die vlak voor m’n neus onder Madrid doortrekt en de wegen onderhoost. Zonder dat ik opnieuw één druppel regen te verwerken krijg. Deze verkoeling moet ongemeen veel deugd doen in de Bridgestone-afdeling. Ik zoek op een snel opdrogende baan zo lang mogelijk de vochtige stukken op, wat andermaal mentale soelaas brengt. Ik bereik eerder dan verwacht Toledo en kruip vroeg onder de wol voor een vroege start van etappe 3.

Toledo-Malaga

Ik ben positief verrast wanneer de afstand van Toledo naar Malaga slechts een kleine 400 km bedraagt. We moeten om 16u bij de luchthaven staan om fotograaf Manu te verwelkomen. Dus gaat de TomTom deze keer op ‘kortste route.’ De aankomsttijd zegt 16.15u maar zonder al te gek te doen krijgen we die snel naar 15.15. Tot Ciudad Real is de weg vlak en bochteloos. Maar dan ga ik door het Parque Natural de la Sierra de Andújar en opnieuw halen we ons hartje op met een opeenvolging van geweldige, bochtige wegen. Bij het Parque Natural de las Sierras Subbéticas blijkt dat er ook nog ‘offroad’ tot de route-instellingen behoort. Het stuk blijkt met een kilometer of 4 langer dan verwacht, rijd ik als op eieren om geen band lek te slaan. ’t Is eens iets anders.

Antequera – Torreguadario

Ergens bij Antequera verandert het landschap. Alle vegetatie heeft hier plaats moeten ruimen voor olijfbomen en ik vraag me af hoe dat in godsnaam werkt qua biodiversiteit. De temperatuur blijft behapbaar tot ik halfweg Parque Natural Montes de Malaga raak. Opnieuw gaat de naald richting 30 graden, maar een laatste controle van de achterband toont dat Tarifa halen geen probleem kan zijn en dat ook de westkaap van Portugal, het eindpunt van dit hele gebeuren, nog steeds tot de mogelijkheden behoort. De profielindicator wordt nog steeds niet geraakt. Fotograaf Manu landt mooi op tijd en met z’n huur-Dacia in het zog rijden we richting Tarifa, met opnieuw een kronkelroute van 220 kilometer op de TomTom in de zoektocht naar fotolocaties. Dat vraagt één enkele bergweg om die te vinden en van daaraf kunnen we erg selectief te werk gaan.

Grootste speeltuin van Europa

De routes tussen Malaga en Tarifa, via Ronda zijn wellicht de grootste speeltuin die je qua wegen in Europa kan vinden, met de laatste 90 kilometer nauwelijks een recht stuk die naam waardig. Ik neem als die bochten vlot en laat de zin om telkens de volgende zo snel mogelijk te bereiken varen. Maar Manu houdt het tempo aslnog niet bij en dient z’n broodje Vueling achter de kiezen houden op deze geasfalteerde rollercoaser. Uiteindelijk sparen we Tarifa op voor de volgende ochtend en houden halt in Torreguadiaro voor de nacht, aangesproken door de lokale bikerbar en een hotel aan de overkant.

Playa Chica

Bij het ontbijt lijkt een school tuimelaars ons uit te nodigen om net als hen zeil te zetten richting Tarifa. Het uiterste zuidpuntje raken we niet wegens militair domein, dus wordt het de Playa Chica. Hier, op het punt waar links de Middellandse Zee en recht de Atlantische Oceaan ligt, geef ik de Versys en T33’s door aan Manu. Hij moet nog een dikke 700 km zien te overbruggen, maar een laatste check doet me vermoeden dat dit gaat lukken, want nog steeds is het minimum van de indicator niet bereikt. Ongelofelijk, gezien de staat waarin ik de band drie dagen geleden te zien kreeg. Zonder de schurende wegen van de eerste kapen was de T33 wellicht moeiteloos tot in België teruggeraakt ook. Manu laadt z’n bagage over, raakt al meteen een paar handschoenen kwijt, maar lijkt er veel zin in te hebben. De Kawasaki Versys 1100 heeft alles gebracht om er een ontzettend deugddoende driedaagse van te maken, en zichzelf bevestigd als dijk van een motorfiets. Na twee rotondes weten we waarom Manu zo zeeziek werd in de Dacia Sandero en we wensen ook de rest van het traject én helemaal terug met de Versys 1100 en T33’s zou kunnen doen. Het smaakte naar meer.

Foto’s: Manu De Soomer